Akgün İlhan
Akgün İlhan accomplished her Ph.D. in water policy and management in 2010, under the auspices of a scholarship awarded by the Catalan Government, from Universitat Autonoma de Barcelona. Following the completion of her doctoral studies, she returned to Turkey and dedicated herself to the cause, contributing significantly to the Right to Water Campaign in Istanbul from 2012 to 2018. In the subsequent years, she broadened her horizons, working as a post-doctoral researcher at the Istanbul Policy Center (IPC) within Sabanci University, concentrating her efforts on urban water management and the intricate relationship with climate change, spanning from 2019 to 2020. Since 2018, she has held a part-time teaching role at Boğaziçi University, further enriching her academic involvement.
In her pursuit of comprehensive research, Akgün İlhan also joined the ranks of scholars contributing to the British Academy-funded project "Water in Istanbul: Rising to the Challenge" as a post-doctoral researcher at the British Institute at Ankara (BIAA). Throughout her academic journey, she has authored books, contributed chapters to academic volumes, and composed articles for newspapers and scholarly journals, all of which revolve around the pressing issues of Turkey's water crisis and the prevailing challenges of climate change. Beyond her academic endeavors, İlhan's impact extends to media, as she stands as the creator of "Su Hakkı" (The Right to Water), a program that aired from 2012 to 2018, as well as "Sudan Gelen" (From the Water), an ongoing broadcast on Açık Radyo.
Supervisors: Joan David Tabara
In her pursuit of comprehensive research, Akgün İlhan also joined the ranks of scholars contributing to the British Academy-funded project "Water in Istanbul: Rising to the Challenge" as a post-doctoral researcher at the British Institute at Ankara (BIAA). Throughout her academic journey, she has authored books, contributed chapters to academic volumes, and composed articles for newspapers and scholarly journals, all of which revolve around the pressing issues of Turkey's water crisis and the prevailing challenges of climate change. Beyond her academic endeavors, İlhan's impact extends to media, as she stands as the creator of "Su Hakkı" (The Right to Water), a program that aired from 2012 to 2018, as well as "Sudan Gelen" (From the Water), an ongoing broadcast on Açık Radyo.
Supervisors: Joan David Tabara
less
Related Authors
InterestsView All (8)
Uploads
Books by Akgün İlhan
nedenlerinin başında iklimle uyumsuz kentleşme uygulamaları gelmektedir. Bu nedenleri ortadan kaldırmak için Türkiye, İklim Değişikliği Eylem Planı’nda halk sağlığı açısından riskli bölgelerin tespiti; tedbirlerin belirlenmesi; acil müdahale eylem planlarının oluşturulması ve gerekli altyapının kurulması gibi pek çok iklim uyum eylemi belirlemiştir.
Bu yönde yapılması gerekenlere bakıldığında, kentlerde gri altyapı odaklı yaklaşımlar yerine yeşil altyapıya öncelik veren doğa temelli çözümlerin iklimle uyumlu kentler kurmanın şartı olduğunu görülmektedir. Yeşil altyapı çözümleri, kentsel yeşil alanları hem miktarca artıracak hem de kalitece (ekolojik değeri yüksek) iyileştirecek değişiklikleri beraberinde getirecektir.
Bir kentte yeşil alanların artırılmasının ve iyileştirilmesinin karbon tutulması; havanın temizlenmesi; kentsel ısı ada etkisinin azaltılması; serinleme ihtiyacını azaltarak enerji tüketimini indirmesi; suyu ve toprağı tutma işlevleri dolayısıyla taşkın, sel ve heyelan gibi afetlerin yıkıcı etkilerini azaltması; kentin su varlığını büyütmesi; çevreyi güzelleştirmesi ve yeni rekreasyonel alanları yaratması gibi halk sağlığını iyileştirici sayısız olumlu etkisi vardır.
Bu bildiri, kentleri iklimle uyumlu ve sağlıklı bir toplum için uygun hale getirmek için kısa, orta ve uzun vadede yapılması gereken eylemleri bir arada sunmaktadır. Bildiri, İstanbul Kent Konseyi İklim Değişikliği Çalışma Grubu tarafından 2020 yılında hazırlanan Kentsel Yeşil Alanlar Konusunda Görüş ve Öneriler başlıklı bilgi notundan ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi Park Bahçe ve Yeşil Alanlar Dairesi Başkanlığı yetkilileri ile yapılan çevrimiçi görüşmelerden elde edilen bilgileri içermektedir. Bu çalışmaya göre, i) kentsel ısı adası etkilerinin yüksek olduğu, sel, taşkın ve kütlesel toprak hareketlerine açık yerlerde, yerel ağaç türleriyle yeniden ağaçlandırmanın ve yeşil alan yoğunluğunun artırılması; ii) sellerin yaşandığı ilçe ve semtlerdeki sel havzalarına yağmur bahçeleri kurulması gibi eylemler kısa vadede yapılması gerekenlerden bazılarıdır. Orta ve uzun
vadede ise i) yeşil alan ve yol ağaçları envanteri hazırlayarak bu verilerin bilgi sistemlerine işlenmesi, haritalanması ve düzenli aralıklarla güncellenmesi; ii) kente inen yağışın doğru bir yeşil alan yönetimiyle kentte tutulması; iii) imar planlarının, şehrin ısı adası etkisini azaltacak, yeşil alanlarının kalitesini ve miktarını artıracak şekilde gözden geçirilmesi ve gerekli değişiklikler yapılarak yeniden düzenlenmesi; iv) kuru dere ve akarsu yataklarının taşkın yataklarıyla birlikte ele alınarak ekolojik iyileştirme çalışmalarıyla yeşil koridor olarak düzenlenmesi; v) kentlerin büyümesini kontrol altına alacak, havasını temizleyip suyunu tutacak yeşil kuşakların planlanması yapılacak eylemler arasında yer almaktadır. Kentler, bu eylemlerin hayata geçirildiği oranda, iklimle uyumlu hale gelecek ve halk sağlığını olumlu yönde etkileyecektir.
Peki, su kaynakları ve su tutan ekosistemleri (ormanlar, sulak alanlar, yeşil alanlar vb.) hızla azalırken hem nüfusu hem de kişi başına düşen su ve doğal kaynak tüketimi artan bir kent nasıl kendini var etmeye devam edebilir? Ekolojik eşiklerini aşan bir şehir, nasıl olur da suyunu ve toprağını bu hızla tüketmeye dayanabilir? İstanbul başka kentlerin ve başka bölgelerin su, gıda ve enerji kaynaklarını kendine taşıyarak varlığını devam ettirmektedir. Bu bir başarı gibi görünse de aslında sürdürülemez bir yoldur. Dolaysıyla bu yoldan bir an önce dönülmelidir.
Sürdürülebilir olabilmek için daha az su tüketmek, suyu verimli kullanmak, ürettiğimiz atık suyu yerinde arıtarak yeniden kullanmak ve bozulan su döngüsünü onararak korumak gerekir. Tüm bu eylemlerin gerçekleşmesinde hem yönetimlere hem de yurttaşlara önemli ve birbirini tamamlayıcı sorumluluklar düşer. Bu nedenle, ne devlet ne de yurttaşlar, sorumluluklarını öteki tarafa yıkma lüksüne sahiptir. Çünkü bu yaşamsal sorumluluk noktasında, devlet de vatandaş da birdir, değilse de bir olmalıdır.
Bir nehrin içindeki her damla birbirine eklenerek nasıl kilometrelerce mesafeyi aşıyor ve denize varıyorsa, toplumu ve onun parçası olduğu doğayı iyileştirme yönünde harcanan her çaba da hepimizi daha iyi bir ortak geleceğe taşıyacaktır. İnsan tek bir damla kadar küçük olduğunu unutmadan dev bir nehrin parçası olmayı bildiği oranda akıp denize varabilir. Oradan buharlaşıp havaya, sonra yoğunlaşıp tekrar toprağa varabilir insan. Bunun için suyu tanımak, su gibi davranmak ve su gibi olmak gerekir. Bu da, ayağını suyuna göre uzatmak ve suyun koyduğu sınırlara saygı göstererek yaşamak demektir.
İstanbul’un geleceği, ayağını kendi suyuna göre uzattığı oranda mümkün olacaktır. İki deniz arasına kurulu, ortasından deniz geçen İstanbul, suyun kıymetini bilerek kullandığı için bugünlere gelebilmiştir. İstanbul’un bundan sonra varlığını sürdürebilmesi de yine suya ve onunla yeniden kuracağı sağlıklı bir ilişkiye bağlıdır. Tarih boyunca suya göre şekillenen bu kent, yine suyla kendini var edecek ya da susuz yok edecektir.
bu mesele unutulmuşa benziyor. Ancak müsilaja neden olan insan faaliyetleri ortadan kaldırılmadığı sürece müsilaj kendini yeniden hatırlatacak. Bu artık bir olasılık değil zaman meselesi.
Dr. Akgün İlhan, Dr. Ayman Rabi, Efe Baysal, Ercan Ayboğa, Maude Barlow, Prof. Dr. Murat Güvenç, Dr. Özdeş Özbay, Doç. Dr. Pınar Uyan Semerci
su temin etmek için diğer su havzalarından su taşınmasını sağlayacak projeler ardı ardına hayata geçiriliyor. Başka havzalardan su taşınması, günlük olarak İstanbul’un su sorununu çözüyor gibi görünse de, aslında su sorununu başka bölgelere ve kısmen ileri bir tarihe taşımaktan başka bir işe yaramıyor. Enflasyon oranlarının bile üstünde artan su fiyatları,
içme suyu temininin tamamen ambalajlı su sektörüne devredilmesi, su kirlilik oranlarının ve kesintilerin artması, ortaya çıkan başlıca sonuçlar olarak sıralanabilir. Bu sorunlar karşısında, temel bir hak olan suya ulaşımın nasıl ve hangi koşullarda sağlanabileceğini bir an önce konuşmaya başlamalıyız.
First, contrary to this discourse, the growing pressure on the world’s water resources results from increasing demand from unsustainable economic activities rather than the increasing human need for water due to population growth. For as much as, only 15% of total water consumption in Turkey is urban while 85% is agricultural and industrial together. For this reason, the decrease in water use per capita per year fails in explaining the water crisis in Turkey. In addition, Turkey aims at increasing its share, in both agricultural and industrial sectors, in the global market. This means that pressure on water resources will grow and an increasing share of water will be used for meeting the demands of economic sectors instead of human needs. Second, the public sector is not primarily responsible for failing to deal with water problems. In both, the world and Turkey privatization in the water domain has a relatively short history while it is the contrary for the public sector. Even though the public sector in Turkey has long been affected adversely by centralist and anti-democratic structures, it provides us with much experience and many lessons to learn in water management. Instead of abandoning the public sector as the pro-privatization lobbies suggest, it seems essential to redefine the meaning of public and search for ways to make it closer to citizens and the local scale through public participation.
In the last decades, many social and ecological problems arose around the globe due to practices of privatization. These problems caused various social counter-movements in almost every country they occurred. To overcome this problem, the pro-privatization lobby, through its international think-tanks and investment organizations, defined a “new” term called Public-Private Partnership (PPP) which is neither new nor has anything to do with public content but privatization itself. As a result of many reforms of commercialization and privatization of water resources and services in Turkey: i) water has become an economic commodity rather than a human right, ii) the cost of water has risen while its quality has dropped down; iii) water services have become profit-driven rather than human-centered; iv) water consumption has been promoted rather than water conservation; v) private companies have become richer from common property water resources while some economically disadvantaged people and locals such as the river basin communities have become poorer; vi) water multinationals have taken risks whose price are often paid by the public; vii) local governments have become increasingly dependent on multinationals, and viii) corruption has flourished. In defending water resources and water as human rights, there is a growing need for Public Public Partnership (PuP) in contrast with PPP. Water, which belongs to the public, should naturally be managed in the hands of the public.
This field study is based on in-depth interviews and focuses on group meetings held with over 60 key water actors in Ankara, Batman, Diyarbakır, İstanbul, and Van in May and November 2011. Among these actors were mayors and technical staff working in municipalities and “water and sanitation services authorities”, activists of civil society organizations, and academics working on the water policy and management in Turkey. Actors indicate that a new water policy should adopt the following principles in Turkey:
• Water is neither an instrument for building hegemony in the region (in particular the Middle East) nor a national security weapon, but an opportunity for promoting dialogue and peace among states and nations.
• Water is not an instrument of economic development, but a fundamental right to life for both humans and other living beings.
• The main actors of water management are neither water corporations nor central government bureaucrats, but people.
• As water is a right for all living beings including humans, its management should not be in the hands of water corporations and the central government supporting them, but in the hands of the public.
• The sacrifice of the locals for the so-called “general public good” is the root cause of all social-ecological injustice.
• An essential approach in water management is not more consumption, but conservation of water resources.
• Raising the cost of water is not the best but the most unjust way of conserving water resources as it creates more debts for economically disadvantaged people.
• The scale of water management is not defined by the nation-states but the water basin itself.
The building of a new water policy under the guidance of these principles could only be possible with the involvement of the local actors. This study shows that local authorities should shoulder several responsibilities at the stage of defining a new water policy and empowering it so that it challenges the existing one. The success of both stages depends entirely on the local authorities’ performance in attracting a growing public involvement from all segments of society. One efficient way to achieve such performance is an exchange of experience and political empowerment through PuPs at regional, national and global scales.
Papers by Akgün İlhan
Short articles by Akgün İlhan
urban development and the growing population all have their impact. With no
miracle cure in sight, environmental science looks for proven ways to reduce
water loss in times of scarcity.
nedenlerinin başında iklimle uyumsuz kentleşme uygulamaları gelmektedir. Bu nedenleri ortadan kaldırmak için Türkiye, İklim Değişikliği Eylem Planı’nda halk sağlığı açısından riskli bölgelerin tespiti; tedbirlerin belirlenmesi; acil müdahale eylem planlarının oluşturulması ve gerekli altyapının kurulması gibi pek çok iklim uyum eylemi belirlemiştir.
Bu yönde yapılması gerekenlere bakıldığında, kentlerde gri altyapı odaklı yaklaşımlar yerine yeşil altyapıya öncelik veren doğa temelli çözümlerin iklimle uyumlu kentler kurmanın şartı olduğunu görülmektedir. Yeşil altyapı çözümleri, kentsel yeşil alanları hem miktarca artıracak hem de kalitece (ekolojik değeri yüksek) iyileştirecek değişiklikleri beraberinde getirecektir.
Bir kentte yeşil alanların artırılmasının ve iyileştirilmesinin karbon tutulması; havanın temizlenmesi; kentsel ısı ada etkisinin azaltılması; serinleme ihtiyacını azaltarak enerji tüketimini indirmesi; suyu ve toprağı tutma işlevleri dolayısıyla taşkın, sel ve heyelan gibi afetlerin yıkıcı etkilerini azaltması; kentin su varlığını büyütmesi; çevreyi güzelleştirmesi ve yeni rekreasyonel alanları yaratması gibi halk sağlığını iyileştirici sayısız olumlu etkisi vardır.
Bu bildiri, kentleri iklimle uyumlu ve sağlıklı bir toplum için uygun hale getirmek için kısa, orta ve uzun vadede yapılması gereken eylemleri bir arada sunmaktadır. Bildiri, İstanbul Kent Konseyi İklim Değişikliği Çalışma Grubu tarafından 2020 yılında hazırlanan Kentsel Yeşil Alanlar Konusunda Görüş ve Öneriler başlıklı bilgi notundan ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi Park Bahçe ve Yeşil Alanlar Dairesi Başkanlığı yetkilileri ile yapılan çevrimiçi görüşmelerden elde edilen bilgileri içermektedir. Bu çalışmaya göre, i) kentsel ısı adası etkilerinin yüksek olduğu, sel, taşkın ve kütlesel toprak hareketlerine açık yerlerde, yerel ağaç türleriyle yeniden ağaçlandırmanın ve yeşil alan yoğunluğunun artırılması; ii) sellerin yaşandığı ilçe ve semtlerdeki sel havzalarına yağmur bahçeleri kurulması gibi eylemler kısa vadede yapılması gerekenlerden bazılarıdır. Orta ve uzun
vadede ise i) yeşil alan ve yol ağaçları envanteri hazırlayarak bu verilerin bilgi sistemlerine işlenmesi, haritalanması ve düzenli aralıklarla güncellenmesi; ii) kente inen yağışın doğru bir yeşil alan yönetimiyle kentte tutulması; iii) imar planlarının, şehrin ısı adası etkisini azaltacak, yeşil alanlarının kalitesini ve miktarını artıracak şekilde gözden geçirilmesi ve gerekli değişiklikler yapılarak yeniden düzenlenmesi; iv) kuru dere ve akarsu yataklarının taşkın yataklarıyla birlikte ele alınarak ekolojik iyileştirme çalışmalarıyla yeşil koridor olarak düzenlenmesi; v) kentlerin büyümesini kontrol altına alacak, havasını temizleyip suyunu tutacak yeşil kuşakların planlanması yapılacak eylemler arasında yer almaktadır. Kentler, bu eylemlerin hayata geçirildiği oranda, iklimle uyumlu hale gelecek ve halk sağlığını olumlu yönde etkileyecektir.
Peki, su kaynakları ve su tutan ekosistemleri (ormanlar, sulak alanlar, yeşil alanlar vb.) hızla azalırken hem nüfusu hem de kişi başına düşen su ve doğal kaynak tüketimi artan bir kent nasıl kendini var etmeye devam edebilir? Ekolojik eşiklerini aşan bir şehir, nasıl olur da suyunu ve toprağını bu hızla tüketmeye dayanabilir? İstanbul başka kentlerin ve başka bölgelerin su, gıda ve enerji kaynaklarını kendine taşıyarak varlığını devam ettirmektedir. Bu bir başarı gibi görünse de aslında sürdürülemez bir yoldur. Dolaysıyla bu yoldan bir an önce dönülmelidir.
Sürdürülebilir olabilmek için daha az su tüketmek, suyu verimli kullanmak, ürettiğimiz atık suyu yerinde arıtarak yeniden kullanmak ve bozulan su döngüsünü onararak korumak gerekir. Tüm bu eylemlerin gerçekleşmesinde hem yönetimlere hem de yurttaşlara önemli ve birbirini tamamlayıcı sorumluluklar düşer. Bu nedenle, ne devlet ne de yurttaşlar, sorumluluklarını öteki tarafa yıkma lüksüne sahiptir. Çünkü bu yaşamsal sorumluluk noktasında, devlet de vatandaş da birdir, değilse de bir olmalıdır.
Bir nehrin içindeki her damla birbirine eklenerek nasıl kilometrelerce mesafeyi aşıyor ve denize varıyorsa, toplumu ve onun parçası olduğu doğayı iyileştirme yönünde harcanan her çaba da hepimizi daha iyi bir ortak geleceğe taşıyacaktır. İnsan tek bir damla kadar küçük olduğunu unutmadan dev bir nehrin parçası olmayı bildiği oranda akıp denize varabilir. Oradan buharlaşıp havaya, sonra yoğunlaşıp tekrar toprağa varabilir insan. Bunun için suyu tanımak, su gibi davranmak ve su gibi olmak gerekir. Bu da, ayağını suyuna göre uzatmak ve suyun koyduğu sınırlara saygı göstererek yaşamak demektir.
İstanbul’un geleceği, ayağını kendi suyuna göre uzattığı oranda mümkün olacaktır. İki deniz arasına kurulu, ortasından deniz geçen İstanbul, suyun kıymetini bilerek kullandığı için bugünlere gelebilmiştir. İstanbul’un bundan sonra varlığını sürdürebilmesi de yine suya ve onunla yeniden kuracağı sağlıklı bir ilişkiye bağlıdır. Tarih boyunca suya göre şekillenen bu kent, yine suyla kendini var edecek ya da susuz yok edecektir.
bu mesele unutulmuşa benziyor. Ancak müsilaja neden olan insan faaliyetleri ortadan kaldırılmadığı sürece müsilaj kendini yeniden hatırlatacak. Bu artık bir olasılık değil zaman meselesi.
Dr. Akgün İlhan, Dr. Ayman Rabi, Efe Baysal, Ercan Ayboğa, Maude Barlow, Prof. Dr. Murat Güvenç, Dr. Özdeş Özbay, Doç. Dr. Pınar Uyan Semerci
su temin etmek için diğer su havzalarından su taşınmasını sağlayacak projeler ardı ardına hayata geçiriliyor. Başka havzalardan su taşınması, günlük olarak İstanbul’un su sorununu çözüyor gibi görünse de, aslında su sorununu başka bölgelere ve kısmen ileri bir tarihe taşımaktan başka bir işe yaramıyor. Enflasyon oranlarının bile üstünde artan su fiyatları,
içme suyu temininin tamamen ambalajlı su sektörüne devredilmesi, su kirlilik oranlarının ve kesintilerin artması, ortaya çıkan başlıca sonuçlar olarak sıralanabilir. Bu sorunlar karşısında, temel bir hak olan suya ulaşımın nasıl ve hangi koşullarda sağlanabileceğini bir an önce konuşmaya başlamalıyız.
First, contrary to this discourse, the growing pressure on the world’s water resources results from increasing demand from unsustainable economic activities rather than the increasing human need for water due to population growth. For as much as, only 15% of total water consumption in Turkey is urban while 85% is agricultural and industrial together. For this reason, the decrease in water use per capita per year fails in explaining the water crisis in Turkey. In addition, Turkey aims at increasing its share, in both agricultural and industrial sectors, in the global market. This means that pressure on water resources will grow and an increasing share of water will be used for meeting the demands of economic sectors instead of human needs. Second, the public sector is not primarily responsible for failing to deal with water problems. In both, the world and Turkey privatization in the water domain has a relatively short history while it is the contrary for the public sector. Even though the public sector in Turkey has long been affected adversely by centralist and anti-democratic structures, it provides us with much experience and many lessons to learn in water management. Instead of abandoning the public sector as the pro-privatization lobbies suggest, it seems essential to redefine the meaning of public and search for ways to make it closer to citizens and the local scale through public participation.
In the last decades, many social and ecological problems arose around the globe due to practices of privatization. These problems caused various social counter-movements in almost every country they occurred. To overcome this problem, the pro-privatization lobby, through its international think-tanks and investment organizations, defined a “new” term called Public-Private Partnership (PPP) which is neither new nor has anything to do with public content but privatization itself. As a result of many reforms of commercialization and privatization of water resources and services in Turkey: i) water has become an economic commodity rather than a human right, ii) the cost of water has risen while its quality has dropped down; iii) water services have become profit-driven rather than human-centered; iv) water consumption has been promoted rather than water conservation; v) private companies have become richer from common property water resources while some economically disadvantaged people and locals such as the river basin communities have become poorer; vi) water multinationals have taken risks whose price are often paid by the public; vii) local governments have become increasingly dependent on multinationals, and viii) corruption has flourished. In defending water resources and water as human rights, there is a growing need for Public Public Partnership (PuP) in contrast with PPP. Water, which belongs to the public, should naturally be managed in the hands of the public.
This field study is based on in-depth interviews and focuses on group meetings held with over 60 key water actors in Ankara, Batman, Diyarbakır, İstanbul, and Van in May and November 2011. Among these actors were mayors and technical staff working in municipalities and “water and sanitation services authorities”, activists of civil society organizations, and academics working on the water policy and management in Turkey. Actors indicate that a new water policy should adopt the following principles in Turkey:
• Water is neither an instrument for building hegemony in the region (in particular the Middle East) nor a national security weapon, but an opportunity for promoting dialogue and peace among states and nations.
• Water is not an instrument of economic development, but a fundamental right to life for both humans and other living beings.
• The main actors of water management are neither water corporations nor central government bureaucrats, but people.
• As water is a right for all living beings including humans, its management should not be in the hands of water corporations and the central government supporting them, but in the hands of the public.
• The sacrifice of the locals for the so-called “general public good” is the root cause of all social-ecological injustice.
• An essential approach in water management is not more consumption, but conservation of water resources.
• Raising the cost of water is not the best but the most unjust way of conserving water resources as it creates more debts for economically disadvantaged people.
• The scale of water management is not defined by the nation-states but the water basin itself.
The building of a new water policy under the guidance of these principles could only be possible with the involvement of the local actors. This study shows that local authorities should shoulder several responsibilities at the stage of defining a new water policy and empowering it so that it challenges the existing one. The success of both stages depends entirely on the local authorities’ performance in attracting a growing public involvement from all segments of society. One efficient way to achieve such performance is an exchange of experience and political empowerment through PuPs at regional, national and global scales.
urban development and the growing population all have their impact. With no
miracle cure in sight, environmental science looks for proven ways to reduce
water loss in times of scarcity.
The anti-Itoiz Dam movement was integrated with the New Water Culture (NWC) movement which emerged as a response to the large scale threat posed by the Spanish National Hydrology Plan (NHP) 2001. Similarly, the anti-Ilısu Dam movement was integrated with the Turkish water movement which emerged as a social justice platform against the threats posed by the 5th World Water Forum (WWF) 2009 which took place in Turkey. On the one hand, through this multi-level alliance formation, these local movements helped to empower their own communities. But on the other hand, they also demonstrated the larger urban public (who, to a great extent, had already been socially and ecologically detached from their traditional lands) that this particular type of development was destructive, resulted in blatant cases of environmental injustice, and that other ways of development less destructive and fairer could be possible. On many grounds, these movements aspire to find ways of reattaching the detached individuals/people back to their communities and nature or, in other words, to reframe the cultural basis of what they see as an unfair growth development paradigm. New community and nature identities have been used to challenge such paradigm and to recreate a more holistic and inclusive social-ecological identity in which human-nature separation becomes increasingly questioned.
Empirical data has been gathered from in-depth interviews and focus group meetings held with key actors of these movements, participative-observation, and analysis of secondary sources. Results showed that one clear strategy apparent in both movements was to try to empower people through practices of multi-level networking and collaboration. This enhanced social learning in a way that they learnt not only about the problem they faced, but also on how to build new collective skills to challenge the dominant cultural paradigms which created those unsustainability problems in the first place.
Learning, then, in the face of these pro-growth nation-state building strategies, means not only protecting small communities from market forces and global environmental change, but also, in particular, learning to change this dominant cultural paradigm which sees the detachment of people from their communities and from their natural world a necessary condition of progress and development. In this way, new social movements, by aiming to reconstruct such social-ecological identities, may contribute to sustainability learning.
• Borca bağlı su kesintilerini durdurmak;
• Sokaklarda herkesin kullanımına açık ve ücretsiz su istasyonları kurmak;
• Kırılgan grupların suya erişimini güvence altına almak;
• Su ve kanalizasyon hizmetleri alanında çalışanlarının güvenliğini sağlamak;
• Su yönetimiyle ilgili alınan kararlarda yerel yönetimlerin belirleyiciliğini kabul etmek ve desteklemek;
• Suya fiziksel erişimi sağlamak için su ve kanalizasyon altyapılarını ve hizmetlerini özelleştirme yoluyla değil kamu eliyle iyileştirmek;
• Suya ekonomik erişimi güvence altına almak için suyu herkesin erişebileceği biçimde fiyatlandırmak;
• Suyun kullanılmasında ve korunmasında kalıcı toplumsal değişimleri yaratmak.
Bu önlemlerin ve politikaların uygulamaya konması dünya toplumlarının sadece Covid-19 gibi salgınlarla değil iklim değişikliği gibi ekolojik krizler ve afetlerle de mücadelesini güçlendirecektir. Bu adımlar devam ettirilirse kriz sonrası dönemde de küresel yoksulluğun giderilmesinde, sosyal adaletin ve demokrasinin güçlendirilmesinde önemli kilometre taşları olacaktır.
Açık Radyo'da Sudan Gelen programında Akgün İlhan'ın konuğu olan Gaziantep Üniversitesi Mimarlık Fakültesi'nden Dr. Öğr. Üyesi Muzaffer Özgüleş, günümüzde Karaköy Hırdavatçılar Çarşısı'nın bulunduğu yerde Osmanlı padişahı II. Mustafa ile III. Ahmed'in annesi Gülnuş Valide Sultan tarafından yaptırılan ve halen zamana meydan okuyan çeşmelerin hikayelerini anlatırken Osmanlı İmparatorluğu'nun suya verdiği öneme de değindi.