Conference Presentations by Γιώργος Δημητρίου
Populism has been a key concept in recent political theory. Trying to navigate through the multip... more Populism has been a key concept in recent political theory. Trying to navigate through the multiplicity of theoretical and political connotations and in view of the terms’ different uses, I will try to combine the concept of governmentality with that of populism in order to:
a) outline significant differences between the right- and left-wing populism concerning its governmental perspective. b) Construct an alternative way of understanding aspirations, hopes and failures of left-wing populist parties that rose due to the recent anti-austerity political movements (e.g. square movements) and their difficulty coping with a global neoliberal governmental authoritarianism. c) Distinguish neoliberal, anti-democratic governmental techniques from radical democratic popular demands.
Drafts by Γιώργος Δημητρίου
Γεώργιος Δημητρίου - Georgios Dimitriou
Ελληνικά.
Τίτλος: Κρίση, τραύματα και κίνδυνοι: σύγχρονες δημοκρατικές θεωρίες και στρατηγικές α... more Ελληνικά.
Τίτλος: Κρίση, τραύματα και κίνδυνοι: σύγχρονες δημοκρατικές θεωρίες και στρατηγικές αγωνισμού.
Στόχος του δοκιμίου είναι η κριτική αποτίμηση των σύγχρονων θεωριών δημοκρατίας και η αξιολόγηση των μορφών συλλογικής ταύτισης που απορρέουν από αυτές. Η βασική θεωρητική θέση είναι ότι η δημοκρατική πολιτική προϋποθέτει την ενδεχομενικότητα του πολιτικού, αμφισβητώντας σταθερές ιεραρχίες ή απόλυτες εξουσίες. Με κύριους πυλώνες τις θεωρίες των Ερνέστο Λακλάου, Σαντάλ Μουφ, Ζακ Ρανσιέρ, Μισέλ Φουκώ, Τζούντιθ Μπάτλερ κ.α. προβληματοποιούνται συλλογικά υποκείμενα και στρατηγικές αγωνισμού. Ένα δημοκρατικό σώμα κατασκευάζεται, αλλάζει και προσαρμόζεται έτσι ώστε να προχωράει με γνώμονα τη συμμετοχικότητα και το άνοιγμα στο «άλλο», απορρίπτοντας πρότυπα αρτιότητας, πληρότητας ή κανονικότητας. Οι έννοιες του Μερισμού της Ενδεχομενικότητας (ΜτΕ), της ανάπηρης σωματικότητας και της δια-στροφικής κίνησης, που εισάγει το δοκίμιο, προτάσσουν το αίτημα για συμπεριληπτικές ταυτότητες, πληθυντικές, διερευνητικές και μη-κανονικοποιητικές λειτουργίες, παράλληλα με τα συνεχή ανοίγματα σε εναλλακτικές μορφές σχεσιακότητας. Σε μια εποχή που ο εντεινόμενος αυταρχισμός των νεοφιλελεύθερων μορφών διακυβέρνησης εντοπίζει τραύματα, ελλείψεις και μειονεξίες για να δικαιολογήσει τεχνικές εκμετάλλευσης (ενισχύοντας το φαντασιακό του άτρωτου-κυρίαρχου δυτικού υποκειμένου), το κύριο ζητούμενο σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο είναι η ανάδειξη των όρων δημιουργίας μιας νέας κυβερνολογικής στη βάση της αποδοχής της κοινής τρωτότητας και της ασφάλειας μέσα από τη συνεργασία, την ίση ελευθερία και όχι μέσα από τη μάχη για την επιβίωση του δυνατότερου. Το κίνημα των ελληνικών πλατειών του 2011 και το Δημοψήφισμα του 2015 χρησιμεύουν ως μελέτες περίπτωσης, επισημαίνοντας τα στοιχεία πολιτικής ενδεχομενικότητας και κοινής επισφάλειας που εμφάνισαν. Το συμπέρασμα του κειμένου είναι ότι η ανάγκη για δημοκρατικό λόγο και συμπεριληπτικές μορφές κοινής δράσης συμβαδίζουν με την κατασκευή διαφορετικών τακτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης και αγωνιστικής κίνησης.
English
Title: Crisis, traumas and risks: recent democratic theories and agonistic strategies.
The aim of this work is to critically assess recent democratic theories and to evaluate the forms of collective identification that stem from them. Its basic theoretic stance is that a democratic politics assumes its political contingency, denying stable hierarchies or absolute powers. Using as theoretical pillars the works of Michel Foucault, Ernesto Laclau, Chantal Mouffe, Jacques Rancière, Judith Butler and others, we problematize collective subjects and agonistic strategies. Α democratic body is constructed, adapted and changed in order to constantly move towards the participation and openness to the ‘other’, rejecting ideals of completeness, totality or normality. The concepts of the Distribution of Contingency (DoC), the disabled embodiment and the deviation strategy that are introduced in this dissertation highlight the demands for inclusionary identities, plural, experimental and non-normalizing functions, in tandem with a constant openness to alternative forms of relationality. In an era when the intensive authoritarianism of the neoliberal forms of government tend to detect traumas, lacks and disabilities in order to justify techniques of exploitation (and thus empowering the imaginary of the fearless-dominant western subject), the main goal in both theoretical and practical level is to illuminate the terms for constructing a new governmentality by accepting common precarities and safety through cooperation, common freedom and not through the survival of the strongest. In the second part of this study, the Greek square movement and the 2015 Referendum are used as case studies with the aim to highlight their features of political contingency and common precarity. The conclusion is that the need for a new democratic discourse and for inclusive forms of common action are in line with the construction of different embodiment techniques and agonistic moves.
Η Ισπανική Μεταπολίτευση., 2023
Για την παρουσίαση της Ισπανικής Μετάβασης (Transición) στη δημοκρατία, θα ακολουθήσω την επισήμα... more Για την παρουσίαση της Ισπανικής Μετάβασης (Transición) στη δημοκρατία, θα ακολουθήσω την επισήμανση κομβικών ιστορικών στιγμών και εκλογικών αναμετρήσεων. Παράλληλα, ο στόχος είναι να αναδειχθούν οι πολιτικές συνθήκες και οι κοινωνικοί συσχετισμοί της εκάστοτε περιόδου, προκειμένου να γίνουν κατανοητά το πολιτικό κλίμα, οι κομματικές στρατηγικές και οι κοινωνικές αντιδράσεις. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οπότε και ψηφίζεται το Ισπανικό Σύνταγμα, μέχρι την κρίση του 2008, η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική παράδοση της Μετάβασης δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί ερευνητές, πολιτικά κόμματα, αλλά και κινήματα. Ειδικά την περίοδο ξεσπάσματος της λαϊκής αγανάκτησης του 2011, τις μαζικές διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και το κίνημα των πλατειών, η συζήτηση για το τι έγινε ή δεν έγινε σωστά στην Ισπανική μεταπολιτευτική περίοδο υπήρξε εξαιρετικά έντονη.
Papers by Γιώργος Δημητρίου
Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών
Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Ισπανία η δεκαετία 2010-2019 υπήρξε πολιτικά και κινηματικά ιδιαίτ... more Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Ισπανία η δεκαετία 2010-2019 υπήρξε πολιτικά και κινηματικά ιδιαίτερα παραγωγική. Ο στόχος μου είναι να συμπυκνώσω τα βασικά χαρακτηριστικά του κινήματος κατά της λιτότητας στην Ισπανία με την ταυτόχρονη αποτίμηση των επιτευγμάτων του. Παράλληλα, θα αναφερθώ στην κριτική που δέχτηκαν οι πολιτικές στρατηγικές του Podemos και των δημοτιστικών παρατάξεων, που αναδύθηκαν από το κίνημα 15Μ. Από την αμφισβήτηση του μεταπολιτικού συστήματος της ισπανικής Μετάβασης (Transición), μέχρι την έμφαση στη σχεσιακότητα, τη φροντίδα και την εκθήλυνση της πολιτικής (όπως αποτυπώθηκε στη στρατηγική του νέου δημοτισμού) προκύπτουν χρήσιμες εμπειρίες για τις προϋποθέσεις κατασκευής του νέου homo politicus, μέσω πιο συμμετοχικών και συμπεριληπτικών τεχνικών διακυβέρνησης. H έννοια της κυβερνολογικής θα με βοηθήσει να συγκεκριμενοποιήσω τους λόγους για τους οποίους τα αιτήματα εκδημοκρατισμού παραμένουν εξίσου επίκαιρα και πολυεπίπεδα.
Uploads
Conference Presentations by Γιώργος Δημητρίου
a) outline significant differences between the right- and left-wing populism concerning its governmental perspective. b) Construct an alternative way of understanding aspirations, hopes and failures of left-wing populist parties that rose due to the recent anti-austerity political movements (e.g. square movements) and their difficulty coping with a global neoliberal governmental authoritarianism. c) Distinguish neoliberal, anti-democratic governmental techniques from radical democratic popular demands.
Drafts by Γιώργος Δημητρίου
Τίτλος: Κρίση, τραύματα και κίνδυνοι: σύγχρονες δημοκρατικές θεωρίες και στρατηγικές αγωνισμού.
Στόχος του δοκιμίου είναι η κριτική αποτίμηση των σύγχρονων θεωριών δημοκρατίας και η αξιολόγηση των μορφών συλλογικής ταύτισης που απορρέουν από αυτές. Η βασική θεωρητική θέση είναι ότι η δημοκρατική πολιτική προϋποθέτει την ενδεχομενικότητα του πολιτικού, αμφισβητώντας σταθερές ιεραρχίες ή απόλυτες εξουσίες. Με κύριους πυλώνες τις θεωρίες των Ερνέστο Λακλάου, Σαντάλ Μουφ, Ζακ Ρανσιέρ, Μισέλ Φουκώ, Τζούντιθ Μπάτλερ κ.α. προβληματοποιούνται συλλογικά υποκείμενα και στρατηγικές αγωνισμού. Ένα δημοκρατικό σώμα κατασκευάζεται, αλλάζει και προσαρμόζεται έτσι ώστε να προχωράει με γνώμονα τη συμμετοχικότητα και το άνοιγμα στο «άλλο», απορρίπτοντας πρότυπα αρτιότητας, πληρότητας ή κανονικότητας. Οι έννοιες του Μερισμού της Ενδεχομενικότητας (ΜτΕ), της ανάπηρης σωματικότητας και της δια-στροφικής κίνησης, που εισάγει το δοκίμιο, προτάσσουν το αίτημα για συμπεριληπτικές ταυτότητες, πληθυντικές, διερευνητικές και μη-κανονικοποιητικές λειτουργίες, παράλληλα με τα συνεχή ανοίγματα σε εναλλακτικές μορφές σχεσιακότητας. Σε μια εποχή που ο εντεινόμενος αυταρχισμός των νεοφιλελεύθερων μορφών διακυβέρνησης εντοπίζει τραύματα, ελλείψεις και μειονεξίες για να δικαιολογήσει τεχνικές εκμετάλλευσης (ενισχύοντας το φαντασιακό του άτρωτου-κυρίαρχου δυτικού υποκειμένου), το κύριο ζητούμενο σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο είναι η ανάδειξη των όρων δημιουργίας μιας νέας κυβερνολογικής στη βάση της αποδοχής της κοινής τρωτότητας και της ασφάλειας μέσα από τη συνεργασία, την ίση ελευθερία και όχι μέσα από τη μάχη για την επιβίωση του δυνατότερου. Το κίνημα των ελληνικών πλατειών του 2011 και το Δημοψήφισμα του 2015 χρησιμεύουν ως μελέτες περίπτωσης, επισημαίνοντας τα στοιχεία πολιτικής ενδεχομενικότητας και κοινής επισφάλειας που εμφάνισαν. Το συμπέρασμα του κειμένου είναι ότι η ανάγκη για δημοκρατικό λόγο και συμπεριληπτικές μορφές κοινής δράσης συμβαδίζουν με την κατασκευή διαφορετικών τακτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης και αγωνιστικής κίνησης.
English
Title: Crisis, traumas and risks: recent democratic theories and agonistic strategies.
The aim of this work is to critically assess recent democratic theories and to evaluate the forms of collective identification that stem from them. Its basic theoretic stance is that a democratic politics assumes its political contingency, denying stable hierarchies or absolute powers. Using as theoretical pillars the works of Michel Foucault, Ernesto Laclau, Chantal Mouffe, Jacques Rancière, Judith Butler and others, we problematize collective subjects and agonistic strategies. Α democratic body is constructed, adapted and changed in order to constantly move towards the participation and openness to the ‘other’, rejecting ideals of completeness, totality or normality. The concepts of the Distribution of Contingency (DoC), the disabled embodiment and the deviation strategy that are introduced in this dissertation highlight the demands for inclusionary identities, plural, experimental and non-normalizing functions, in tandem with a constant openness to alternative forms of relationality. In an era when the intensive authoritarianism of the neoliberal forms of government tend to detect traumas, lacks and disabilities in order to justify techniques of exploitation (and thus empowering the imaginary of the fearless-dominant western subject), the main goal in both theoretical and practical level is to illuminate the terms for constructing a new governmentality by accepting common precarities and safety through cooperation, common freedom and not through the survival of the strongest. In the second part of this study, the Greek square movement and the 2015 Referendum are used as case studies with the aim to highlight their features of political contingency and common precarity. The conclusion is that the need for a new democratic discourse and for inclusive forms of common action are in line with the construction of different embodiment techniques and agonistic moves.
Papers by Γιώργος Δημητρίου
a) outline significant differences between the right- and left-wing populism concerning its governmental perspective. b) Construct an alternative way of understanding aspirations, hopes and failures of left-wing populist parties that rose due to the recent anti-austerity political movements (e.g. square movements) and their difficulty coping with a global neoliberal governmental authoritarianism. c) Distinguish neoliberal, anti-democratic governmental techniques from radical democratic popular demands.
Τίτλος: Κρίση, τραύματα και κίνδυνοι: σύγχρονες δημοκρατικές θεωρίες και στρατηγικές αγωνισμού.
Στόχος του δοκιμίου είναι η κριτική αποτίμηση των σύγχρονων θεωριών δημοκρατίας και η αξιολόγηση των μορφών συλλογικής ταύτισης που απορρέουν από αυτές. Η βασική θεωρητική θέση είναι ότι η δημοκρατική πολιτική προϋποθέτει την ενδεχομενικότητα του πολιτικού, αμφισβητώντας σταθερές ιεραρχίες ή απόλυτες εξουσίες. Με κύριους πυλώνες τις θεωρίες των Ερνέστο Λακλάου, Σαντάλ Μουφ, Ζακ Ρανσιέρ, Μισέλ Φουκώ, Τζούντιθ Μπάτλερ κ.α. προβληματοποιούνται συλλογικά υποκείμενα και στρατηγικές αγωνισμού. Ένα δημοκρατικό σώμα κατασκευάζεται, αλλάζει και προσαρμόζεται έτσι ώστε να προχωράει με γνώμονα τη συμμετοχικότητα και το άνοιγμα στο «άλλο», απορρίπτοντας πρότυπα αρτιότητας, πληρότητας ή κανονικότητας. Οι έννοιες του Μερισμού της Ενδεχομενικότητας (ΜτΕ), της ανάπηρης σωματικότητας και της δια-στροφικής κίνησης, που εισάγει το δοκίμιο, προτάσσουν το αίτημα για συμπεριληπτικές ταυτότητες, πληθυντικές, διερευνητικές και μη-κανονικοποιητικές λειτουργίες, παράλληλα με τα συνεχή ανοίγματα σε εναλλακτικές μορφές σχεσιακότητας. Σε μια εποχή που ο εντεινόμενος αυταρχισμός των νεοφιλελεύθερων μορφών διακυβέρνησης εντοπίζει τραύματα, ελλείψεις και μειονεξίες για να δικαιολογήσει τεχνικές εκμετάλλευσης (ενισχύοντας το φαντασιακό του άτρωτου-κυρίαρχου δυτικού υποκειμένου), το κύριο ζητούμενο σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο είναι η ανάδειξη των όρων δημιουργίας μιας νέας κυβερνολογικής στη βάση της αποδοχής της κοινής τρωτότητας και της ασφάλειας μέσα από τη συνεργασία, την ίση ελευθερία και όχι μέσα από τη μάχη για την επιβίωση του δυνατότερου. Το κίνημα των ελληνικών πλατειών του 2011 και το Δημοψήφισμα του 2015 χρησιμεύουν ως μελέτες περίπτωσης, επισημαίνοντας τα στοιχεία πολιτικής ενδεχομενικότητας και κοινής επισφάλειας που εμφάνισαν. Το συμπέρασμα του κειμένου είναι ότι η ανάγκη για δημοκρατικό λόγο και συμπεριληπτικές μορφές κοινής δράσης συμβαδίζουν με την κατασκευή διαφορετικών τακτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης και αγωνιστικής κίνησης.
English
Title: Crisis, traumas and risks: recent democratic theories and agonistic strategies.
The aim of this work is to critically assess recent democratic theories and to evaluate the forms of collective identification that stem from them. Its basic theoretic stance is that a democratic politics assumes its political contingency, denying stable hierarchies or absolute powers. Using as theoretical pillars the works of Michel Foucault, Ernesto Laclau, Chantal Mouffe, Jacques Rancière, Judith Butler and others, we problematize collective subjects and agonistic strategies. Α democratic body is constructed, adapted and changed in order to constantly move towards the participation and openness to the ‘other’, rejecting ideals of completeness, totality or normality. The concepts of the Distribution of Contingency (DoC), the disabled embodiment and the deviation strategy that are introduced in this dissertation highlight the demands for inclusionary identities, plural, experimental and non-normalizing functions, in tandem with a constant openness to alternative forms of relationality. In an era when the intensive authoritarianism of the neoliberal forms of government tend to detect traumas, lacks and disabilities in order to justify techniques of exploitation (and thus empowering the imaginary of the fearless-dominant western subject), the main goal in both theoretical and practical level is to illuminate the terms for constructing a new governmentality by accepting common precarities and safety through cooperation, common freedom and not through the survival of the strongest. In the second part of this study, the Greek square movement and the 2015 Referendum are used as case studies with the aim to highlight their features of political contingency and common precarity. The conclusion is that the need for a new democratic discourse and for inclusive forms of common action are in line with the construction of different embodiment techniques and agonistic moves.