Law School

İdare hukukunun temel kavramlarından olan kamu hizmeti, devletin günlük hayatta tezahür şekli olan idarenin faaliyet alanında, önde gelen işlevlerinden birisi olarak karşımıza çıkmaktadır.
Toplumsal yaşamın sürdürülebilmesi için yürütülmesinin zorunlu olduğu konusunda şüphe bulunmayan kamu hizmeti, bu özelliğiyle devlet ile temsilcisi idarenin varlık sebebinin açıklanmasında da önemli yer tutmaktadır. Yüzyılı aşkın bir süredir hukuk biliminde önemli yer işgal etmekte olan kavram, bu nedenle gerek öğretide gerekse anayasal ve idari yargı organlarınca anlamı, kapsamı ve sınırları konusunda en çok tartışılan konulardan birisi olma özelliğini korumaktadır.
Fransız hukukçu Didier Truchet kamu hizmeti kavramı ile ilgili olarak kimsenin tartışmasız bir tanım veremediğini savunarak; yasa koyucunun tanımlama endişesi taşımadığını, yargıcın değerlendirme özgürlüğünü kaybetmemek için tanımlamak istemediğini, öğretinin ise bütün çabalarına rağmen tanımlamayı başaramadığını ileri sürmüştür.
Ancak gerek öğretide gerekse yargı kararlarında kamu hizmeti kavramının çeşitli tanımları yapılmış, ittifakla kabul gören genel bir tanıma ulaşılamamakla birlikte, kavramın asgari unsurlarını içeren bir sonuca ulaşılmıştır. Kamu hizmeti aslında kamu yararını gerçekleştirme tekniğidir, fakat kamu yararını gerçekleştirmenin tek ve alternatifsiz tekniği değildir. 
En basit ifadeyle kamu hizmeti, bir kamu kurumunun, ya kendisi tarafından, ya da yakın gözetimi altında özel girişim eliyle kamuya sağlanan hizmettir.  Kamu yararını gerçekleştirmeye yönelik olarak, insanların ortak ihtiyaçlarını karşılamak üzere doğrudan idare tarafından ya da idarenin denetimi ve gözetimi altında özel kişilerce yürütülen faaliyetlere kamu hizmeti denilmektedir.

ÖZ: Toplumsal kültür ve geleneğimizde önceden beri var olan ve onarıcı adalet anlayışını somutlaştıran uzlaştırma kuru-mu, ceza muhakemesi hukukumuz bakımdan üzerinde önemle durulan, alternatif bir uyuşmazlık çözüm yolu olarak adli sisteme katılan yeni bir kurumdur. Yapılan bu çalışmada, şimdiye kadar yaklaşık yarısı (%47,76) olumlu şekilde (uzlaşma ile) neticelenmiş, toplam 1592 dosyada uzlaştırmacılık yapan 53 kişiden, yarı yapılandırılmış görüşme yöntemi kullanılarak uzlaştırma kuru-munda karşılaşılan hukuki sorunlar ve iletişime ilişkin problemler ile çözüm önerileri belirlenmiş; ayrıca uzlaştırma kurumunun daha iyi işleyebilmesine yönelik değerlendirmeler yapılmıştır. Bu kapsamda, araştırma sorularına verilen cevaplar kodlanarak içerik analizine tabi tutulmuş, frekans tabloları oluşturularak alt kategoriler belirlenmiştir. Elde edilen bulgulara göre; taraflara ulaşılamama, süre yetersizliği, uzlaştırma kurumunun tam olarak anlaşılamamasından kaynaklanan güven eksikliği sürece yönelik engeller olarak belirtilirken, iletişim bağlamında fiziksel iletişim engellerinden sonra nezaketsizlikten kaynaklanan durumların ön plana çıktığı tespit edilmiştir. Ayrıca eğitim seviyesi yüksek, 30 yaş üstü, ahlaki değerleri önemseyen, sosyal ilişkileri güçlü ve adli sürecin uzama-sından korkan kişilerin uzlaşmaya yatkın olmada ön plana çıktıkları; bencil, kin tutan, maddi çıkarı önemseyen, asabi kişilik özelliklerinin ve eğitim seviyesi düşüklüğünün ise uzlaşmamada etkili olduğu belirlenmiştir. Çalışmamızda, uzlaştırma kurumunun daha etkin hale getirilmesinde tarafların daha iyi bilgilendirilmesinin gerekti-ğine, bu nedenle uzlaştırma hakkında kamu spotu ve benzeri araçların kullanılarak kamuoyunun daha iyi aydınlatıl-masının gerektiğine dikkat çekilerek bu bilgilendirmenin önemi vurgulanmıştır.

Yargı erkinin bağımsız ve tarafsız olması, modern demokrasilerin ve hukuk devleti ilkesinin temel unsurlarından birisini teşkil etmektedir. Yargı bağımsızlığı, yargının öncelikle, devletin diğer iki erkini oluşturan yasama ve yürütme erklerine karşı bağımsız olmasını, diğer iki erkin yargı erkini görev alanında etkileme imkânına sahip olmamaları anlamına gelir. Daha geniş anlamıyla yargı bağımsızlığı, yargı erkinin, işlevini yerine getirirken, herhangi bir tarafın, herhangi bir nedenle doğrudan veya dolaylı kısıtlama, etki, teşvik, baskı, tehdit ve müdahalesine maruz bulunmamasını ifade eder. Yargının tarafsızlığı ise kısaca, yargı erkinin, önündeki uyuşmazlık hakkında karar verirken yan tutmamasını, tarafların herhangi biri lehine, eşit olmayan bir şekilde, gerek tarafların kendisinden,
gerek dışarıdan gelen herhangi olumsuz bir etki nedeniyle ve gerekse hâkimin kendi kişiliğinden, eğitiminden, kültüründen ve politik  düşüncesinden kaynaklanan duygu, önyargı ve düşüncelerle farklı davranmaması, kişiliğinden ve her türlü etkiden sıyrılarak karar vermesi, verilen kararın toplumda önyargısız verildiği görünümüne sahip olmasını ifade eder. Yargının bağımsızlığı ve tarafsızlığı ilkeleri, birbirinden ayrılmaz ve birbirini tamamlayan ilkelerdir. Hukuk devletinin özelliklerinden olan hak ve özgürlüklerin tam anlamıyla güvence altına alınması ve kanun önünde eşitlik ilkelerinin hayata geçirilmesi, ancak bağımsız ve tarafsız yargı erkinin varlığı ile mümkündür.

Bugün dünyanın birçok yerinde tüm şiddeti ile kendisini gösteren ve ülkelerin sınırlarını aşarak küresel bir boyut kazanmış olan terör, günümüzde geldiği nokta itibariyle, insanlığa yönelik en önemli tehditlerden biri olarak kabul edilmektedir. Terör; hedef aldığı devletin varlığını ve güvenliğini tehlikeye düşürmekte, ülkedeki toplumsal düzeni bozmakta, bireylerin başta yaşam hakkı olmak üzere birçok hak ve özgürlüğünü ihlâl etmektedir. Ayrıca, tehdit ettiği toplumun, sosyal ve ekonomik bakımdan gelişmesini yavaşlatmakta, korku ve panik duygusu yaratarak toplumsal huzuru bozmakta ve bireylerin güvende olma hissini yok etmektedir.

Bu makalede, önce uyuşturucu veya uyarıcı madde satın almak, kabul etmek veya bulundurmak ya da uyuşturucu veya uyarıcı madde kullanmak suçu ile ilgili temel açıklamalara yer verilmiş, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun suçu düzenleyen 191. maddesinde yapılan değişikliklerle getirilen yenilikler incelenmiştir. Özellikle maddeyi bütünüyle yeniden kaleme alan 6545 sayılı Kanun’la daha etkin hale getirilen tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri detaylı olarak ele alınmıştır. Bunu müteakip, ceza hukukunun en tartışmalı konularından birisi olan uyuşturucu veya uyarıcı madde kullanmanın cezalandırılmasının, suç ve ceza politikası bakımından yerinde olup olmadığı, karşılaştırmalı hukuk ve konuya ilişkin görüşler ışığında değerlendirilmiştir. Bu çerçevede ayrıca, mezkûr maddedeki düzenleme ile ilgili tartışmalı ve problemli hususlar ortaya konmaya çalışılmıştır.

Birden çok suç işleyen faile hakkaniyetli bir cezanın nasıl verilebileceği meselesi, özellikle Aydınlanma Çağı’ndan itibaren ceza hukukunun belki de en çok tartışılan konularından birisi olmuştur. İnsan hakları anlayışında yaşanan gelişmeler, insan onuruyla bağdaşmayan şedit cezalardan kaçınılması gerektiği düşüncesini güçlendirmiştir. Bu çerçevede, suçların içtimaı kavramı, suç çokluğu hâlinde adil ve rasyonel ceza tayinine imkan sağlamak amacıyla geliştirilmiştir.
Zincirleme suç kurumu; birden fazla fiille birden fazla suç işleyen failin suç sayısı kadar cezalandırılması yerine, faile tek yaptırım uygulanmasına imkân tanır. Bu yöntemin, zincirleme suç kapsamına giren haller için daha makul bir çözüm olduğu kabul edilmektedir. Fikri içtima kurumu; sadece tek fiil icra eden failin, bununla ihlal ettiği tüm normlar çerçevesinde ayrı ayrı cezalandırılmasını engeller ve böylece “non (ne) bis in idem” kuralına işlerlik kazandırır. Suçların içtimaı kapsamında değerlendirilmemekle birlikte bünyesinde birden fazla suç barındıran bileşik suç ise failin bileşik suçu oluşturan suçlardan ötürü ayrı ayrı değil, bileşik suç niteliğindeki tek bir suçtan cezalandırılmasını mümkün kılar.
Çalışmamızda, ilgili diğer konularla birlikte suçların içtimaı kavramı, mevzuatta düzenleniş şekilleri, uygulamadaki yansımaları ve öğretideki görüşler ile mukayeseli hukuktaki yeri çerçevesinde ele almak suretiyle, konuyla ilgili tartışmalı hususlara katkı sağlamayı amaçladık.
Bu vesileyle, süreçte katkılarını esirgemeyen değerli çalışma arkadaşlarıma ve çalışmamın okuyucuyla buluşmasını sağlayan Adalet Yayınevi çalışanlarına teşekkürlerimi sunuyorum.

Cumhuriyeti'nde yıllardır tartışılan ve eksikliği de hissedilen Bilişim Suçları Yasası 29 Haziran 2020 tarihinde KKTC Meclisince kabul edilmiş ve yürürlüğe sokulmuştur. Bu Yasa'nın eleştirilebilir pek çok noktası bulunmaktadır. Biz bu çalışmamızda yasada düzenlenen ilk suç olan Bilişim Sistemine veya Bilişim Verisine Hukuka Aykırı Erişim Suçu'nu inceledik. Bu suç Yasa'nın 4'ncü maddesinde düzenlenmiştir. Uluslararası isimlendirmeyi de dikkate alarak bu suçu biz kısaca "yetkisiz erişim" olarak isimlendirdik. Çalışmamızı klasik Türk Ceza Hukuku doktrininde esas alınan sistem kapsamında yaptık.

Uyuşturucu veya uyarıcı maddenin kötüye kullanılması, gerek dünyada ve gerek ise ülkemizde, her geçen gün hızla artmaktadır. Gelir dağılımındaki eşiksizlikler, insanların yeterince eğitim ve sağlık hizmeti alamaması, bu tip suçların işlenmesini artıran önemli etkenler olarak kendisini göstermektedir. Bunun yanı sıra, özellikle teknolojinin hızla gelişimi, uyuşturucu ve uyarıcı maddelerin daha çok ve daha ucuza mal edilmesini kolaylaştırmıştır. Son zamanlarda sentetik bir kısım uyuşturucu ve uyarıcıların çok ucuza mal edilmesi ve bunların toplumlar arası mübadele edilmesindeki kolaylıklar dikkate alındığında, gerek ülkemiz ve gerek ise tüm dünya insanları için tehlikenin büyüklüğü bir kez daha ortaya çıkmaktadır. Uyuşturucu kullanmak için uyuşturucunun satın alınması, kabul edilmesi, bulundurulması ile birlikte uyuşturucu kullanılması da bir çok ülke ceza kanununda olduğu gibi TCK'da da ceza ile karşılanması gereken bir suç olarak kabul edilmektedir.

Doğurduğu etki ve sonuç itibariyle yargı gücü kendisini her hanede hissettirir; topluluğa dâhil her şahsın mülkiyeti, onur ve haysiyeti, hayatı ve nihayet her şeyi onun elinden geçer. Bundan dolayı değil midir ki, .... yargıç, kendi Allah'ının ve vicdanının emir ve murakabesi dışında hiçbir etkinlik baskısına kapılmayacak şekilde mutlak bir bağımsızlığa sahip olmalıdır. Gençliğimin daha ilk çağlarından bugüne gelinceye kadar iman ettiğim ve inandığım bir şey var ise, o da şudur ki, günahkar ve nankör bir millete bu yeryüzünde yüklenecek en büyük cehennem azabı ve en zalim ceza, ..... bağımsızlığından mahrum bir adalet cihazıdır." Yargıç John Marshall 1 Özet Yargı erkinin bağımsız ve tarafsız olması, modern demokrasilerin ve hukuk devleti ilkesinin temel unsurlarından birisini teşkil etmektedir. Yargı bağımsızlığı, yargının öncelikle, devletin diğer iki erkini oluşturan yasama ve yürütme erklerine karşı bağımsız olmasını, diğer iki erkin yargı erkini görev alanında etkileme imkânına sahip olmamaları anlamına gelir. Daha geniş anlamıyla yargı bağımsızlığı, yargı erkinin, işlevini yerine getirirken, herhangi bir tarafın, herhangi bir nedenle doğrudan veya dolaylı kısıtlama, etki, teşvik, baskı, tehdit ve müdahalesine maruz bulunmamasını ifade eder. Yargının tarafsızlığı ise kısaca, yargı erkinin, önündeki uyuşmazlık hakkında karar verirken yan tutmamasını, tarafların herhangi biri lehine, eşit olmayan bir şekilde, gerek tarafların kendisinden, gerek dışarıdan gelen herhangi olumsuz bir etki nedeniyle ve gerekse hâkimin kendi kişiliğinden, eğitiminden, kültüründen ve politik düşüncesinden kaynaklanan duygu, önyargı ve düşüncelerle farklı davranmaması, kişiliğinden ve her türlü etkiden sıyrılarak karar vermesi, verilen kararın toplumda önyargısız verildiği görünümüne sahip olmasını

Meşru savunma, kişinin kendisine ya da bir başkasına gerçekleştirilen haksız bir saldırıya karşı gösterdiği doğal bir tepkidir. İnsan doğasının bir parçası olması sebebiyle de öteden beri haklı görülmüş, geçmişte ve bugün hukuk düzenlerinde bir hukuka uygunluk sebebi olarak kabul edilmiştir. Türk hukukunda meşru savunmanın şartları; üçü saldırıya, üçü de savunmaya ilişkin olmak üzere, iki başlık altında incelenmektedir. Meşru savunmanın saldırıya ilişkin şartlarını; bir saldırının bulunması, saldırının haksız olması ve saldırının bir hakka yönelmiş olması oluşturmaktadır. Savunmaya ilişkin şartlar ise savunmada zorunluluk olması, savunmanın saldırıya ve saldırgana karşı yapılması ve savunmanın saldırı ile orantılı olmasıdır. Meşru savunmanın diğer şartları mevcut olmakla birlikte savunmada orantılı davranılmamış ve sınır içine düşülen korku, heyecan veya telaştan dolayı aşılmışsa failin davranışlarını yönlendirme yeteneğinin ortadan kalktığı, bundan dolayı da kusurunun bulunmadığı ve cezalandırılamayacağı kabul edilmektedir.

Israrlı takip suçu, bazı ünlülerin takip ve taciz edildikten sonra yaralanması ve hatta öldürülmesi üzerine 1990 yılında Amerika Birleşik Devletleri'nin (ABD) Kaliforniya eyaletinde suç kılınmıştır. Kaliforniya eyaleti ile başlayan kanunlaşma süreci, önce ABD’nin diğer eyaletlerine, müteakiben de Avrupa’ya yayılmıştır.
Israrlı takip suçu, 765 sayılı eski Türk Ceza Kanunu’nda doğrudan doğruya düzenlenmediği gibi, 2005 yılında yürürlüğe giren 5237 sayılı yeni Türk Ceza Kanunu’nda da açıkça düzenlenmemişti. Bu durumun doktrinde sürekli eleştirilmesi üzerine, 12/5/2022 tarihli 7406 Sayılı Kanun’un (S.K.) 8’inci maddesiyle, TCK’ya 123A maddesi olarak bu suç mevzuatımıza eklenmiştir.
Bu makalede mevzuatımıza yeni eklenen ve henüz uygulamasıyla karşılaşmadığımız ısrarlı takip suçu tüm yönleriyle değerlendirilmiştir. Değerlendirmeler Türk ceza hukukunda hakim görüşlere uygun şekilde başlıklandırılarak yapılmıştır. Sonuç kısmında ise madde metnine ilişkin eleştiri ve öneriler topluca belirtilmiştir.

Günümüzde internetin kullanılmadığı herhangi bir iş alanı kalmadığı gibi, internet insan hayatının hemen hemen her yönden vazgeçilmez parçası haline gelmiştir. İş ve özel hayatla bu derecede iç içe geçen internetin hayatımızı çok kolaylaştırdığı, bilgiye hızlı biçimde ulaşmamızı sağladığı açıktır. Bununla birlikte, internetin sağladığı kolaylıklar, bazı suiistimalleri de beraberinde getirmiştir. Zira insanlık tarihi boyunca başkalarının ticari sırlarına, kişisel verilerine ve hatta kişisel tercihlerine ulaşmak hiç bu kadar kolay olmamıştır.
Sanal dünya olarak da adlandırılan internetin iş hayatında, özel hayatta ve toplumsal hayattaki etkileri ise sanal değil, aksine fazlasıyla gerçektir. İnternet, getirdiği faydaların yanında, bireylerin ve kurumların ciddi zararlara uğratılmasında araç olarak kullanılmakta, bu sayede birçok somut probleme de yol açmaktadır.
İnternetin yol açtığı risk ve zararlar çok çeşitlidir. Bu risk ve zararın en önemlilerinden biri, şüphesiz dezenformasyon olgusudur. İnternette dezenformasyonun birçok farklı amaçla ve çeşitli şekillerde yapıldığı ve önemli bir sorun alanı oluşturduğu görülmektedir. İnternette dezenformasyonun ceza hukukuyla kesiştiği alan ise oldukça geniştir. Bu kadar detaylı bir meseleyi bir bildiriye sığdırmak mümkün olmadığından, biz bireylere yönelik dezenformasyonun ceza hukuku boyutunu değerlendireceğiz.
Bildiri metninde öncelikle “dezenformasyon” kavramı açıklanarak, internet platformlarındaki görünüm şekillerine değinilecektir. Ardından, ürettikleri gerçeğe aykırı bilgilerle dezenformasyon kaynağı olan ve bu bilgileri yayan kişilerle bunları çeşitli platformlarda paylaşan kişilerin söz konusu eylemleri ceza hukuku bakımından değerlendirilecek, konuyla ilgili özellikle ceza muhakemesinde ispat bakımından yaşanan güçlükler ele alınacaktır. Ayrıca konuya ilişkin olarak 5651 sayılı Kanun’da yer alan tedbirlere kısaca değinilecektir. Sonuç kısmında ise tartışmaya açtığımız konulara yönelik çözüm önerilerimiz dile getirilecektir.

We have evaluated the safety and immunogenicity of a recombinant modified vaccinia virus Ankara (MVA) vector expressing the respiratory syncytial virus (RSV) fusion (F) and attachment (G) proteins in infant macaques. Animals were vaccinated twice and 4 months later challenged with RSV. Although vaccination did not predispose for immunopathology upon challenge, we were also unable to demonstrate protection. Since vaccination had resulted in priming for secondary immune responses upon challenge, we suggest that vaccination efficacy will have to be improved by using MVA in a prime-boost strategy.