Władysław Jóźwicki
PhD in Law, Assistant Professor at the Faculty of Law and Administration at Adam Mickiewicz University in Poznań. Visiting fellow at iCourts (Faculty of Law, Univeristy of COpenhagen). PhD as well as MA in Law from Adam Mickiewicz University in Poznań. BA in Political and International Studies with Joint Degree from Middlesex University in London (2006, with distinction), MA in Political Sciences from University of Warsaw (2009, summa cum laude).
EUI Summer Academy alumnus in European Union Law (2013), Human Rights (2013) and Law and Logic (2019) as well as EIUC Summer Academy on Human Rights (2016 and 2017).
He has taught Constitutional Law, International Human Rights Law and System of Central State Institutions at the Adam Mickiewicz University both for BA and MA students, both in Polish and in English. He has also been a member of international and Polish research teams in EU (FRAME FP-7) and Polish National Centre for Science (NCN) projects.
His research focuses on relations between CJEU, ECHR and domestic constitutional courts in the field of human rights protection.
He was also active as a constitutional law expert the the Chancellery of the President of the Republic of Poland.
EUI Summer Academy alumnus in European Union Law (2013), Human Rights (2013) and Law and Logic (2019) as well as EIUC Summer Academy on Human Rights (2016 and 2017).
He has taught Constitutional Law, International Human Rights Law and System of Central State Institutions at the Adam Mickiewicz University both for BA and MA students, both in Polish and in English. He has also been a member of international and Polish research teams in EU (FRAME FP-7) and Polish National Centre for Science (NCN) projects.
His research focuses on relations between CJEU, ECHR and domestic constitutional courts in the field of human rights protection.
He was also active as a constitutional law expert the the Chancellery of the President of the Republic of Poland.
less
Related Authors
InterestsView All (28)
Uploads
Papers by Władysław Jóźwicki
W związku z tym rozumienie i znaczenie art. 4 pozostaje w niektórych istotnych kwestiach niepewne. Wątpliwości dotyczące zawartych w art. 4 Paktu kryteriów dopuszczalności wprowadzania przez państwa ograniczeń w korzystaniu z zagwarantowanych w Pakcie praw i wolności będą musiały zostać rozwiane w przyszłości przez Komitet. W sposób szczególny będzie mogła służyć temu procedura skargowa. Umożliwia ona bowiem podmiotom uprawnionym do korzystania z praw i wolności zagwarantowanych w Pakcie dochodzenie ich w trybie indywidualnym przed Komitetem. Sprawozdania państw i procedura monitorowania wykonywania przez państwa postanowień Paktu skupia się raczej na perspektywie ogólnej czy, jak nazywają to Ben Saul, David Kinley i Jaqueline Mowbray, na perspektywie makroskopowej. Może to być jedną z przyczyn rzadkiego sięgania do art. 4 w ramach tych właśnie procedur. Tymczasem, procedura skargi indywidualnej będzie dotyczyć bezpośrednio konkretnych przypadków ograniczeń korzystania z poszczególnych praw i wolności z perspektywy jednostki. Podmioty uprawnione będą mogły występować do Komitetu, dając mu szansę oceny sytuacji, w jakiej się znalazły również przez pryzmat wprowadzanych przez państwa ograniczeń w rozumieniu art. 4 Paktu. W ramach procedury skargowej konieczne będzie przede wszystkim jasne rozróżnienie konsekwencji, jakie wynikają dla możliwości korzystania przez podmioty uprawnione z praw zagwarantowanych w Pakcie z zasady progresywnej realizacji postanowień Paktu (art. 2 ust. 1 ) oraz tych, które wynikają z dopuszczalnych ograniczeń w korzystaniu z praw zagwarantowanych w Pakcie, (art. 4) . W obliczu znacznie mniejszej liczby wypowiedzi oraz ich znacznie mniej wyczerpującego charakteru niż miało to dotychczas miejsce odnośnie art. 2 ust. 1, konieczne będzie także zbudowanie spójnej i konsekwentnej interpretacji samego art. 4 i wynikających z niego konsekwencji.
To właśnie na zagadnieniach dotyczących ograniczeń w korzystaniu z praw zagwarantowanych w Pakcie będzie koncentrował się ten tekst. Uwaga koncentrować się będzie na próbie odpowiedzi na pytanie o ewentualną dopuszczalność stosowania przez Komitet na gruncie art. 4 Paktu koncepcji marginesu swobody oceny, przyznającej państwom, pod pewnymi warunkami, pewną dyskrecjonalność przy wprowadzaniu ograniczeń. Wnioski tu zaprezentowane będą miały służyć uporządkowaniu czasami nie do końca spójnej lub konsekwentnej a czasem po prostu nieistniejącej bądź dopiero zaczynającej się kształtować praktyki Komitetu w tej materii, a także zaproponowaniu takiego podejścia do marginesu swobody oceny w ramach stosowania art. 4 Paktu i oceniania wprowadzanych przez państwa ograniczeń, które będą w jak najwyższym stopniu zgodne z brzmieniem Paktu, podstawowymi wartościami, na których Pakt jest oparty oraz celami, których realizacji ma służyć, a także z ogólnymi zasadami związanymi z dopuszczalnością wprowadzania przez państwa ograniczeń w korzystaniu z praw i wolności na gruncie międzynarodowych aktów gwarantujących prawa człowieka.
Cooperation between the European Union and the Council of Europe has become more systematic, in particular in the framework of the Memorandum of Understanding signed in 2007. This document inter alia identifies shared priorities and focal areas of cooperation among which are listed human rights and fundamental freedoms; rule of law and legal co-operation; democracy and good governance; democratic stability; intercultural dialogue and cultural diversity; education, youth and promotion of human contacts; and social cohesion. In the light of the Lisbon Treaty, including the new legal status of the Charter of Fundamental Rights and the commitment to ratify the European Convention on Human Rights, cooperation between the EU and the system of human rights protection established within the CoE should be significantly enhanced. However, the road leading up to the accession to the European Convention may be more difficult than expected as has been indicated by the Opinion 2/13 of the CJEU on the Draft Accession Agreement, adopted on 18 December 2014.
In the case of the OSCE, although the role of the EU has never been formally defined in details, the EU participation in the work of OSCE bodies has been recognized by the established practice and formalised by the Rules of Procedure of the organisation adopted in 2006. The EU attaches particular importance to co-operation with the OSCE on security-related matters and conflict prevention in Europe.
The report consists of four chapters.
The first chapter presents the aims of the report as well as methodology of the research. It also explains the basic conceptual framework of the deliverable.
The second chapter is devoted to the cooperation of the European Union with the Council of Europe. In particular, the authors of the report analyse the Memorandum of Understanding between the European Union and the Council of Europe, EU’s policy documents and the issue of the rapprochement of the human rights protection systems of these two organisations. It also tackles the issue of common human rights standards.
The third chapter presents the issue of the European Union’s cooperation with the Organisation for Security and Cooperation in Europe. It explains the position of the EU vis-à-vis the OSCE and it presents the EU’s substantive human rights goals and objectives. The authors of the report have also analysed the issue of common human rights standards and the EU’s engagement in and support for the OSCE human rights activities.
The report is supplemented by four case studies related to: 1. The role of Venice Commission ’Democracy through Law‘ and its cooperation with the European Union; 2. The legal influence of the ECHR on the EU in case of the right to an effective remedy and right to fair trial; 3. Joint Programme – Peer to Peer II, and 4. The EU’s external human rights policy in view of crisis at the EU’s doorstep: towards a gradual division of labour between EU-OSCE in Ukraine.
The fourth and final chapter presents the conclusions of the research. The report seeks not only to advance existing scholarship on the topic, but also to create a broad knowledge base for future research.
Całość publikacji dostępna na: trybunal.gov.pl/fileadmin/content/dokumenty/publikacje/wydawnictwa/Zagadnienia_nr_1_2012.pdf
Books by Władysław Jóźwicki
The book is divided into Introduction and Concluding Observations as well as into four chapters, first of which analyses the scope of application of the EU fundamental rights to the Member States according to the EU Charter of Fundamental Rights and the CJEU’s jurisprudence, the second shows what is the practice in that regards by Polish courts, the third shows status of EU law in Poland and the approach to it by the CC, while the fourth develops the mentioned above sequential mechanism of cooperation of the CJEU and the CC in assuring respect of the higher than the EU’s, domestic fundamental rights protection standards which compose constitutional identity of the state.
W związku z tym rozumienie i znaczenie art. 4 pozostaje w niektórych istotnych kwestiach niepewne. Wątpliwości dotyczące zawartych w art. 4 Paktu kryteriów dopuszczalności wprowadzania przez państwa ograniczeń w korzystaniu z zagwarantowanych w Pakcie praw i wolności będą musiały zostać rozwiane w przyszłości przez Komitet. W sposób szczególny będzie mogła służyć temu procedura skargowa. Umożliwia ona bowiem podmiotom uprawnionym do korzystania z praw i wolności zagwarantowanych w Pakcie dochodzenie ich w trybie indywidualnym przed Komitetem. Sprawozdania państw i procedura monitorowania wykonywania przez państwa postanowień Paktu skupia się raczej na perspektywie ogólnej czy, jak nazywają to Ben Saul, David Kinley i Jaqueline Mowbray, na perspektywie makroskopowej. Może to być jedną z przyczyn rzadkiego sięgania do art. 4 w ramach tych właśnie procedur. Tymczasem, procedura skargi indywidualnej będzie dotyczyć bezpośrednio konkretnych przypadków ograniczeń korzystania z poszczególnych praw i wolności z perspektywy jednostki. Podmioty uprawnione będą mogły występować do Komitetu, dając mu szansę oceny sytuacji, w jakiej się znalazły również przez pryzmat wprowadzanych przez państwa ograniczeń w rozumieniu art. 4 Paktu. W ramach procedury skargowej konieczne będzie przede wszystkim jasne rozróżnienie konsekwencji, jakie wynikają dla możliwości korzystania przez podmioty uprawnione z praw zagwarantowanych w Pakcie z zasady progresywnej realizacji postanowień Paktu (art. 2 ust. 1 ) oraz tych, które wynikają z dopuszczalnych ograniczeń w korzystaniu z praw zagwarantowanych w Pakcie, (art. 4) . W obliczu znacznie mniejszej liczby wypowiedzi oraz ich znacznie mniej wyczerpującego charakteru niż miało to dotychczas miejsce odnośnie art. 2 ust. 1, konieczne będzie także zbudowanie spójnej i konsekwentnej interpretacji samego art. 4 i wynikających z niego konsekwencji.
To właśnie na zagadnieniach dotyczących ograniczeń w korzystaniu z praw zagwarantowanych w Pakcie będzie koncentrował się ten tekst. Uwaga koncentrować się będzie na próbie odpowiedzi na pytanie o ewentualną dopuszczalność stosowania przez Komitet na gruncie art. 4 Paktu koncepcji marginesu swobody oceny, przyznającej państwom, pod pewnymi warunkami, pewną dyskrecjonalność przy wprowadzaniu ograniczeń. Wnioski tu zaprezentowane będą miały służyć uporządkowaniu czasami nie do końca spójnej lub konsekwentnej a czasem po prostu nieistniejącej bądź dopiero zaczynającej się kształtować praktyki Komitetu w tej materii, a także zaproponowaniu takiego podejścia do marginesu swobody oceny w ramach stosowania art. 4 Paktu i oceniania wprowadzanych przez państwa ograniczeń, które będą w jak najwyższym stopniu zgodne z brzmieniem Paktu, podstawowymi wartościami, na których Pakt jest oparty oraz celami, których realizacji ma służyć, a także z ogólnymi zasadami związanymi z dopuszczalnością wprowadzania przez państwa ograniczeń w korzystaniu z praw i wolności na gruncie międzynarodowych aktów gwarantujących prawa człowieka.
Cooperation between the European Union and the Council of Europe has become more systematic, in particular in the framework of the Memorandum of Understanding signed in 2007. This document inter alia identifies shared priorities and focal areas of cooperation among which are listed human rights and fundamental freedoms; rule of law and legal co-operation; democracy and good governance; democratic stability; intercultural dialogue and cultural diversity; education, youth and promotion of human contacts; and social cohesion. In the light of the Lisbon Treaty, including the new legal status of the Charter of Fundamental Rights and the commitment to ratify the European Convention on Human Rights, cooperation between the EU and the system of human rights protection established within the CoE should be significantly enhanced. However, the road leading up to the accession to the European Convention may be more difficult than expected as has been indicated by the Opinion 2/13 of the CJEU on the Draft Accession Agreement, adopted on 18 December 2014.
In the case of the OSCE, although the role of the EU has never been formally defined in details, the EU participation in the work of OSCE bodies has been recognized by the established practice and formalised by the Rules of Procedure of the organisation adopted in 2006. The EU attaches particular importance to co-operation with the OSCE on security-related matters and conflict prevention in Europe.
The report consists of four chapters.
The first chapter presents the aims of the report as well as methodology of the research. It also explains the basic conceptual framework of the deliverable.
The second chapter is devoted to the cooperation of the European Union with the Council of Europe. In particular, the authors of the report analyse the Memorandum of Understanding between the European Union and the Council of Europe, EU’s policy documents and the issue of the rapprochement of the human rights protection systems of these two organisations. It also tackles the issue of common human rights standards.
The third chapter presents the issue of the European Union’s cooperation with the Organisation for Security and Cooperation in Europe. It explains the position of the EU vis-à-vis the OSCE and it presents the EU’s substantive human rights goals and objectives. The authors of the report have also analysed the issue of common human rights standards and the EU’s engagement in and support for the OSCE human rights activities.
The report is supplemented by four case studies related to: 1. The role of Venice Commission ’Democracy through Law‘ and its cooperation with the European Union; 2. The legal influence of the ECHR on the EU in case of the right to an effective remedy and right to fair trial; 3. Joint Programme – Peer to Peer II, and 4. The EU’s external human rights policy in view of crisis at the EU’s doorstep: towards a gradual division of labour between EU-OSCE in Ukraine.
The fourth and final chapter presents the conclusions of the research. The report seeks not only to advance existing scholarship on the topic, but also to create a broad knowledge base for future research.
Całość publikacji dostępna na: trybunal.gov.pl/fileadmin/content/dokumenty/publikacje/wydawnictwa/Zagadnienia_nr_1_2012.pdf
The book is divided into Introduction and Concluding Observations as well as into four chapters, first of which analyses the scope of application of the EU fundamental rights to the Member States according to the EU Charter of Fundamental Rights and the CJEU’s jurisprudence, the second shows what is the practice in that regards by Polish courts, the third shows status of EU law in Poland and the approach to it by the CC, while the fourth develops the mentioned above sequential mechanism of cooperation of the CJEU and the CC in assuring respect of the higher than the EU’s, domestic fundamental rights protection standards which compose constitutional identity of the state.