Türkiye ve Ötesi: Devlet, Sınıf, Mekân Çağlar Keyder'e Armağan, 2024
Türkiye ve Ötesi: Devlet, Sınıf, Mekân, adını hak eden bir toplumsal analiz panoraması sunuyor. K... more Türkiye ve Ötesi: Devlet, Sınıf, Mekân, adını hak eden bir toplumsal analiz panoraması sunuyor. Kitapta, küresel ile yerel-ulusalın etkileşimi içinde, devletin, sınıfın ve mekânın dönüşüm dinamikleri, özgül olana duyarlı incelemelerle ele alınıyor. Zamanı, Türkiye’yi ve ötesini anlamak için, “doğru” sorularla: Türkiye’de devletin (“sözleşmeci” ve “sömürgeci”) “ikili” yapısından söz edilebilir mi? Devlet-sınıf ilişkileri nasıl şekillenegeldi? “Ahbap çavuş kapitalizmi” kavramı, anlamlı bir açıklama çerçevesi sunabilir mi? Ekonomi politik dönüşümler, sağlık politikaları merceğinden nasıl görünür? İstanbul, Diyarbakır ve bir zamanların OHAL bölgesindeki şehirleşme dinamikleri nasıl işliyor? Kırsal dönüşüm süreci karşısında, “köye dönüş” bir seçenek mi? ”Bağımsız idari otoriteler”, fikrî mülkiyet gibi kurumlarıyla “neoliberal devlet aklı” nasıl kurumlaşıyor? Neoliberal devlet aklının “üstlenicisi” olarak AKP iktidarında bürokrasi karşıtı söylem ve anti-entelektüalizm nasıl bir işlev gördü? Küreselleşmenin toplumsal cinsiyet ilişkilerindeki çoklu ve çatışmalı etkileri hangi ufka açılabilir? Gezi direnişinin ilham ettiği yeni siyasal topluluk tasavvurunun ufku ne olabilir?
Toplumsal Yapı: Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim, 2024
Toplumsal Yapı
Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim
Cem Özatalay (Derleyen)
Yirmi beş bilim i... more Toplumsal Yapı Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim Cem Özatalay (Derleyen) Yirmi beş bilim insanının katkılarıyla kapsamlı bir temel referans kitabı olarak hazırlanan Toplumsal Yapı - Türkiye’de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim, sermaye birikimi, nüfus değişimleri, ailenin dönüşümü, tarımda dönüşüm, üretimin yapısı, devlet-sermaye ilişkilerini güncel veriler ışığında ele alıyor. Kent ve çevre sorunları, kadın işgücünün durumu, toplumsal cinsiyet rejimi, eşitlik sorunları, ırkçılık, sendikal ve mesleki örgütlenmeler, orta sınıfların ve esnafın konumunda değişimler, toplumsal mücadele alanları gibi konulara eğiliyor. Bu değişim ve mücadelelerin kültürel alana yansımasına ve aile içinde, çalışma hayatında ve dinsel alanda hüküm süren tahakküm ilişkilerine ışık tutuyor.
BOOK CHAPTER in TÜRKİYE’NİN YAKIN TARİHİNDE
EMEK, TOPLUM VE SİYASET: 1980 – 2002
edited by Erol Ü... more BOOK CHAPTER in TÜRKİYE’NİN YAKIN TARİHİNDE EMEK, TOPLUM VE SİYASET: 1980 – 2002 edited by Erol Ülker and Tayfun Mertan ISBN: 978-605-4513-65-9
Although Turkey was officially divided into seven regions for the first time in the First Turkish... more Although Turkey was officially divided into seven regions for the first time in the First Turkish Geography Congress (1941), both throughout the Ottoman Empire and following the proclamation of the Republic, many geographers, including Europeans made attempts to regionalize it. The Congress, being the one to settle on the standardization of geography education as well as zoning, gives valuable insight into the interactions between official history, geography, and national education in the modernization process. Nevertheless, the regional division began in the 1920s and discussions continued after the congress. An understanding of regional classification drawn by the natural boundaries of physical elements was preferred to make the spaces historically marked by different ethnic and cultural communities ordinary parts of a homogeneous whole and to comprehend, control, and recognize them entirely. This article problematizes the meaning and function of regional division in the political and ideological climate of the Early Republic. It reveals how modern geography is handled, on which criteria the geographical zoning is made, and the relationship of this initiative with the hegemonic historiography. This research analyzes texts on regional geography written by geographers and cartographers from the Republican era along with the records, negotiations, and decisions of the Congress.
Bu çalışma, COVID-19 salgını süresince sıklıkla başvurulan sokağa çıkma yasakları dönemlerinde ar... more Bu çalışma, COVID-19 salgını süresince sıklıkla başvurulan sokağa çıkma yasakları dönemlerinde araç kullanımının kısıtlanması nedeniyle yahut kent kullanıcılarının bulaş riskini azaltmak için kendi iradeleriyle toplu taşıma araçlarından kaçınmaları dolayısıyla kentle yeniden ilişkilenmelerini sağlayan yürüme pratiğini, İstanbul gibi yayaların ulaşım hakkının oldukça sınırlı olduğu bir ölçekten ele almayı amaçlamaktadır. Çalışma, yaya olmanın kentsel bir deneyim olarak tarihsel ve felsefi veçhelerini tartışmaya açtıktan sonra, hızlı ve kesintisiz bir hareketlilik (mobilite) üzerine kurulu neoliberal kentte yürümenin nasıl unutulduğuna ve COVID-19 salgını “sayesinde” nasıl yeniden hatırlandığına yoğunlaşmaktadır. Araştırmada amaçlı ve kartopu örnekleme yoluyla “üniversite eğitimli çalışanlara” ulaşılmıştır. Araştırmaya katılmaya gönüllü olmuş 46 katılımcı, İstanbul’un merkez ve periferisi denebilecek 23 farklı ilçesinde ikamet etmektedir. Çalışmada, toplu taşım kullanımındaki değişime dair sosyo-demografik bulguların ötesinde, niteliksel analiz bulgularına göre katılımcıların algı, değerlendirme ve deneyimlerinde çeşitli temalara ulaşılmıştır: Arzulanan bir edim olarak yürümek, olumlu duygulanım pahasıyla ulaşılan bir edim olarak yürümek, salgın günleriyle başa çıkma yolu ve kenti evcilleştirme pratiği olarak yürümek, sosyalleşme biçimi olarak yürümek, politik bir edim olarak yürümek temaları kent tarihi, kent sosyolojisi, sosyal psikoloji ve çevre psikolojisi literatürleri ekseninde tartışılmıştır. Araştırma, COVID-19 salgın günlerinde İstanbul’da yaşayan üniversite eğitimli çalışanlara odaklanmasıyla, giderek artan İstanbul Çalışmaları yazınına katkı sunmaktadır.
4. Uluslararası Kent Araştrmaları Kongresi Bildiri Kitabı, 2019
This study scrutinizes the transformation of rural areas through gentrification and tries to move... more This study scrutinizes the transformation of rural areas through gentrification and tries to move the concept of spatial segregation to the rural scale by following the path opened by the theories of space. Since 1970s, the idea that space is not a scene, but a social product produced and reproduced has become widespread. The argument that space is produced as a commodity predicts that both cities and rural areas cannot be handled independently of capitalist relations of production; therefore, the tendency to consider rural and urban as separate categories is losing its meaning day by day. Spaces defined as non-urban areas are rapidly getting their share from the demolition processes that seem to be unique to the city and are exposed to commodification processes. As a natural consequence of the tendency of capital to move towards under-used spaces, gentrification processes, which we frequently see at the urban scale, also show its effect in rural spaces. One of the main objectives of this study is to provide insight into how the gentrification is experienced on the rural scale in Turkey and to reveal the motivations of the gentrification in the countryside. Via a research on Aegean villages, rural gentrification is examined as an attempt to create a hybrid village model and a practice to move urban habits to village scale. It is argued that this kind of gentrification offers a new urbanization experience on a rural scale, giving the gentrifiers the opportunity to rearrange traditional space use, economic activities and existing social order according to their own habits. The function of nature, the extent to which nature is included in .
Dersim, an eastern province of Turkey whose name was changed to
Tunceli by a 1935 law and whose b... more Dersim, an eastern province of Turkey whose name was changed to Tunceli by a 1935 law and whose borders were redefined for spatial control in the early Republican period, witnessed a bloody massacre executed by the Turkish army in 1937–1938. The massacre has become a “secret” over the course of time, and even critical Turkish literature has refrained from discussing the role of the Turkish state in it until recently. This paper aims to scrutinize the rise of oral history as a methodology used to study the Dersim massacre. Turkish nationalist literature comprised of reports that gave the government information about the city and sought to make an official explanation of the 1937–1938 events dominated the field until the reinvention of Dersim by social scientists and artists. Nevertheless, critical literature has also developed in tandem with the rise of the Kurdish movement and the Dersim diaspora. In this paper, based on a review of the literature, author argues that starting in the 1990s a new current using primarily oral sources has appeared. Author scrutinizes this trend with the transformation of the political climate of Turkey, and seeks to reveal the power of politics as well as its influence on historiography regarding the case of Dersim.
Bu makale, pek çok medeniyete ev sahipliği yapan Menderes Deltası'ndaki Domatia'da (Eski Doğanbey... more Bu makale, pek çok medeniyete ev sahipliği yapan Menderes Deltası'ndaki Domatia'da (Eski Doğanbey Köyü) yeni şehirli yerleşimcilerin taşınması sonrasında ortaya çıkan mülkiyet ilişkilerine odaklanmaktadır. Büyüyen nüfusun köye sığmadığı gerekçesiyle 1980'lerin başından itibaren 2 km güneyde yeni bir yerleşim alanına göç ederek Yeni Doğanbey Köyü'nü kuran Eski Doğanbey sakinlerinin terk ettiği Rum evleri, büyük kentlerde yaşayan, çoğunluğu yazar ve akademisyenlerden oluşan bir grup tarafından satın alınmaya ve restore edilmeye başlanmış böylelikle. Dolayısıyla bu araştırma, mekân kurulumunda ve mekânsal ayrışmada sınıfsal dinamikleri ve kimlik kurulumlarını bir arada tartışmayı önermektedir. Kentte karşılaşmaya aşina olduğumuz soylulaştırma pratiklerinin kır ölçeğinde nasıl deneyimlendiğini mercek altına alan araştırma, kırdaki soylulaştırmayı kentsel alışkanlıkları köy ölçeğine taşıma girişimi olarak değerlendirmektedir. Burada, doğanın işlevi, doğanın ne ölçüde yeni yaşam modeline dahil edilip ne ölçüde dışlandığı, milli park alanı olarak belirlenen alanın tam da içinde yer alan bir köy mekânının farklı sınıftan kullanıcılar tarafından nasıl algılandığı, kullanıldığı ve metalaştırıldığı sorgulanacaktır. Buradan hareketle, soylulaştırma kavramının kapsayıcılığı, esnekliği ve açıklayıcılığı üzerine düşünmek, kırdaki ve kentteki deneyimlerin farklılıklarına olduğu kadar ortak özelliklerine de dikkat çekmek ve kavramın güncelliğini görünür kılmak amaçlanmaktadır.
In a country where Sunni Islam is hegemonic and the place of worship of Alevis, called cemevi, is... more In a country where Sunni Islam is hegemonic and the place of worship of Alevis, called cemevi, is not recognized by the state, mosques function as symbolic manifestations of power. The cemevi can be interpreted as space of a counterculture or as a counter-space in urban life of Turkey. Because it is the place of worship of an oppressed community, its meaning exceeds the boundaries of religion. Throughout the country, cemevis are not only the gathering places of Alevis but also serve as the milieu in which counterhegemonic approaches flourish. These places are legally "undefined" and embrace people who do not belong to that form of Sunni Islam controlled and shaped in accordance with the needs of the regime. At the beginning of the 2000s, the Justice and Development Party (AKP) government claimed to embrace Alevi population through democratic openings, in the context of religious freedom governance of religious and ethnic minorities and supported the construction of cemevis although it seems to still disregard giving them legal status. This paper examines spatial interventions of the AKP government in order to reconfigure Alevism. In this context it firstly examines the "joint mosque-cemevi project" consisting of complexes attempted to be built in the Alevi-populated neighbourhoods. Secondly, it focuses on the case of Dersim and scrutinizes in detail the removal of open places of worship; nature cults -trees, stones, mountains, caves, some animals, and water -treated with great reverence and worshipped by Kurdish Alevi people who live in this city. In other words, this paper seeks to introduce how a Sunni-conservative government tended to regulate or reshape conflicts between Sunni and Alevi populations in spatial scale. It discusses through which mechanisms the AKP government approaches Alevi population in cities and analyses the dynamics of negotiations and resistance between Alevis and the Turkish state in spatial scale.
Türkiye ve Ötesi: Devlet, Sınıf, Mekân Çağlar Keyder'e Armağan, 2024
Türkiye ve Ötesi: Devlet, Sınıf, Mekân, adını hak eden bir toplumsal analiz panoraması sunuyor. K... more Türkiye ve Ötesi: Devlet, Sınıf, Mekân, adını hak eden bir toplumsal analiz panoraması sunuyor. Kitapta, küresel ile yerel-ulusalın etkileşimi içinde, devletin, sınıfın ve mekânın dönüşüm dinamikleri, özgül olana duyarlı incelemelerle ele alınıyor. Zamanı, Türkiye’yi ve ötesini anlamak için, “doğru” sorularla: Türkiye’de devletin (“sözleşmeci” ve “sömürgeci”) “ikili” yapısından söz edilebilir mi? Devlet-sınıf ilişkileri nasıl şekillenegeldi? “Ahbap çavuş kapitalizmi” kavramı, anlamlı bir açıklama çerçevesi sunabilir mi? Ekonomi politik dönüşümler, sağlık politikaları merceğinden nasıl görünür? İstanbul, Diyarbakır ve bir zamanların OHAL bölgesindeki şehirleşme dinamikleri nasıl işliyor? Kırsal dönüşüm süreci karşısında, “köye dönüş” bir seçenek mi? ”Bağımsız idari otoriteler”, fikrî mülkiyet gibi kurumlarıyla “neoliberal devlet aklı” nasıl kurumlaşıyor? Neoliberal devlet aklının “üstlenicisi” olarak AKP iktidarında bürokrasi karşıtı söylem ve anti-entelektüalizm nasıl bir işlev gördü? Küreselleşmenin toplumsal cinsiyet ilişkilerindeki çoklu ve çatışmalı etkileri hangi ufka açılabilir? Gezi direnişinin ilham ettiği yeni siyasal topluluk tasavvurunun ufku ne olabilir?
Toplumsal Yapı: Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim, 2024
Toplumsal Yapı
Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim
Cem Özatalay (Derleyen)
Yirmi beş bilim i... more Toplumsal Yapı Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim Cem Özatalay (Derleyen) Yirmi beş bilim insanının katkılarıyla kapsamlı bir temel referans kitabı olarak hazırlanan Toplumsal Yapı - Türkiye’de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim, sermaye birikimi, nüfus değişimleri, ailenin dönüşümü, tarımda dönüşüm, üretimin yapısı, devlet-sermaye ilişkilerini güncel veriler ışığında ele alıyor. Kent ve çevre sorunları, kadın işgücünün durumu, toplumsal cinsiyet rejimi, eşitlik sorunları, ırkçılık, sendikal ve mesleki örgütlenmeler, orta sınıfların ve esnafın konumunda değişimler, toplumsal mücadele alanları gibi konulara eğiliyor. Bu değişim ve mücadelelerin kültürel alana yansımasına ve aile içinde, çalışma hayatında ve dinsel alanda hüküm süren tahakküm ilişkilerine ışık tutuyor.
BOOK CHAPTER in TÜRKİYE’NİN YAKIN TARİHİNDE
EMEK, TOPLUM VE SİYASET: 1980 – 2002
edited by Erol Ü... more BOOK CHAPTER in TÜRKİYE’NİN YAKIN TARİHİNDE EMEK, TOPLUM VE SİYASET: 1980 – 2002 edited by Erol Ülker and Tayfun Mertan ISBN: 978-605-4513-65-9
Although Turkey was officially divided into seven regions for the first time in the First Turkish... more Although Turkey was officially divided into seven regions for the first time in the First Turkish Geography Congress (1941), both throughout the Ottoman Empire and following the proclamation of the Republic, many geographers, including Europeans made attempts to regionalize it. The Congress, being the one to settle on the standardization of geography education as well as zoning, gives valuable insight into the interactions between official history, geography, and national education in the modernization process. Nevertheless, the regional division began in the 1920s and discussions continued after the congress. An understanding of regional classification drawn by the natural boundaries of physical elements was preferred to make the spaces historically marked by different ethnic and cultural communities ordinary parts of a homogeneous whole and to comprehend, control, and recognize them entirely. This article problematizes the meaning and function of regional division in the political and ideological climate of the Early Republic. It reveals how modern geography is handled, on which criteria the geographical zoning is made, and the relationship of this initiative with the hegemonic historiography. This research analyzes texts on regional geography written by geographers and cartographers from the Republican era along with the records, negotiations, and decisions of the Congress.
Bu çalışma, COVID-19 salgını süresince sıklıkla başvurulan sokağa çıkma yasakları dönemlerinde ar... more Bu çalışma, COVID-19 salgını süresince sıklıkla başvurulan sokağa çıkma yasakları dönemlerinde araç kullanımının kısıtlanması nedeniyle yahut kent kullanıcılarının bulaş riskini azaltmak için kendi iradeleriyle toplu taşıma araçlarından kaçınmaları dolayısıyla kentle yeniden ilişkilenmelerini sağlayan yürüme pratiğini, İstanbul gibi yayaların ulaşım hakkının oldukça sınırlı olduğu bir ölçekten ele almayı amaçlamaktadır. Çalışma, yaya olmanın kentsel bir deneyim olarak tarihsel ve felsefi veçhelerini tartışmaya açtıktan sonra, hızlı ve kesintisiz bir hareketlilik (mobilite) üzerine kurulu neoliberal kentte yürümenin nasıl unutulduğuna ve COVID-19 salgını “sayesinde” nasıl yeniden hatırlandığına yoğunlaşmaktadır. Araştırmada amaçlı ve kartopu örnekleme yoluyla “üniversite eğitimli çalışanlara” ulaşılmıştır. Araştırmaya katılmaya gönüllü olmuş 46 katılımcı, İstanbul’un merkez ve periferisi denebilecek 23 farklı ilçesinde ikamet etmektedir. Çalışmada, toplu taşım kullanımındaki değişime dair sosyo-demografik bulguların ötesinde, niteliksel analiz bulgularına göre katılımcıların algı, değerlendirme ve deneyimlerinde çeşitli temalara ulaşılmıştır: Arzulanan bir edim olarak yürümek, olumlu duygulanım pahasıyla ulaşılan bir edim olarak yürümek, salgın günleriyle başa çıkma yolu ve kenti evcilleştirme pratiği olarak yürümek, sosyalleşme biçimi olarak yürümek, politik bir edim olarak yürümek temaları kent tarihi, kent sosyolojisi, sosyal psikoloji ve çevre psikolojisi literatürleri ekseninde tartışılmıştır. Araştırma, COVID-19 salgın günlerinde İstanbul’da yaşayan üniversite eğitimli çalışanlara odaklanmasıyla, giderek artan İstanbul Çalışmaları yazınına katkı sunmaktadır.
4. Uluslararası Kent Araştrmaları Kongresi Bildiri Kitabı, 2019
This study scrutinizes the transformation of rural areas through gentrification and tries to move... more This study scrutinizes the transformation of rural areas through gentrification and tries to move the concept of spatial segregation to the rural scale by following the path opened by the theories of space. Since 1970s, the idea that space is not a scene, but a social product produced and reproduced has become widespread. The argument that space is produced as a commodity predicts that both cities and rural areas cannot be handled independently of capitalist relations of production; therefore, the tendency to consider rural and urban as separate categories is losing its meaning day by day. Spaces defined as non-urban areas are rapidly getting their share from the demolition processes that seem to be unique to the city and are exposed to commodification processes. As a natural consequence of the tendency of capital to move towards under-used spaces, gentrification processes, which we frequently see at the urban scale, also show its effect in rural spaces. One of the main objectives of this study is to provide insight into how the gentrification is experienced on the rural scale in Turkey and to reveal the motivations of the gentrification in the countryside. Via a research on Aegean villages, rural gentrification is examined as an attempt to create a hybrid village model and a practice to move urban habits to village scale. It is argued that this kind of gentrification offers a new urbanization experience on a rural scale, giving the gentrifiers the opportunity to rearrange traditional space use, economic activities and existing social order according to their own habits. The function of nature, the extent to which nature is included in .
Dersim, an eastern province of Turkey whose name was changed to
Tunceli by a 1935 law and whose b... more Dersim, an eastern province of Turkey whose name was changed to Tunceli by a 1935 law and whose borders were redefined for spatial control in the early Republican period, witnessed a bloody massacre executed by the Turkish army in 1937–1938. The massacre has become a “secret” over the course of time, and even critical Turkish literature has refrained from discussing the role of the Turkish state in it until recently. This paper aims to scrutinize the rise of oral history as a methodology used to study the Dersim massacre. Turkish nationalist literature comprised of reports that gave the government information about the city and sought to make an official explanation of the 1937–1938 events dominated the field until the reinvention of Dersim by social scientists and artists. Nevertheless, critical literature has also developed in tandem with the rise of the Kurdish movement and the Dersim diaspora. In this paper, based on a review of the literature, author argues that starting in the 1990s a new current using primarily oral sources has appeared. Author scrutinizes this trend with the transformation of the political climate of Turkey, and seeks to reveal the power of politics as well as its influence on historiography regarding the case of Dersim.
Bu makale, pek çok medeniyete ev sahipliği yapan Menderes Deltası'ndaki Domatia'da (Eski Doğanbey... more Bu makale, pek çok medeniyete ev sahipliği yapan Menderes Deltası'ndaki Domatia'da (Eski Doğanbey Köyü) yeni şehirli yerleşimcilerin taşınması sonrasında ortaya çıkan mülkiyet ilişkilerine odaklanmaktadır. Büyüyen nüfusun köye sığmadığı gerekçesiyle 1980'lerin başından itibaren 2 km güneyde yeni bir yerleşim alanına göç ederek Yeni Doğanbey Köyü'nü kuran Eski Doğanbey sakinlerinin terk ettiği Rum evleri, büyük kentlerde yaşayan, çoğunluğu yazar ve akademisyenlerden oluşan bir grup tarafından satın alınmaya ve restore edilmeye başlanmış böylelikle. Dolayısıyla bu araştırma, mekân kurulumunda ve mekânsal ayrışmada sınıfsal dinamikleri ve kimlik kurulumlarını bir arada tartışmayı önermektedir. Kentte karşılaşmaya aşina olduğumuz soylulaştırma pratiklerinin kır ölçeğinde nasıl deneyimlendiğini mercek altına alan araştırma, kırdaki soylulaştırmayı kentsel alışkanlıkları köy ölçeğine taşıma girişimi olarak değerlendirmektedir. Burada, doğanın işlevi, doğanın ne ölçüde yeni yaşam modeline dahil edilip ne ölçüde dışlandığı, milli park alanı olarak belirlenen alanın tam da içinde yer alan bir köy mekânının farklı sınıftan kullanıcılar tarafından nasıl algılandığı, kullanıldığı ve metalaştırıldığı sorgulanacaktır. Buradan hareketle, soylulaştırma kavramının kapsayıcılığı, esnekliği ve açıklayıcılığı üzerine düşünmek, kırdaki ve kentteki deneyimlerin farklılıklarına olduğu kadar ortak özelliklerine de dikkat çekmek ve kavramın güncelliğini görünür kılmak amaçlanmaktadır.
In a country where Sunni Islam is hegemonic and the place of worship of Alevis, called cemevi, is... more In a country where Sunni Islam is hegemonic and the place of worship of Alevis, called cemevi, is not recognized by the state, mosques function as symbolic manifestations of power. The cemevi can be interpreted as space of a counterculture or as a counter-space in urban life of Turkey. Because it is the place of worship of an oppressed community, its meaning exceeds the boundaries of religion. Throughout the country, cemevis are not only the gathering places of Alevis but also serve as the milieu in which counterhegemonic approaches flourish. These places are legally "undefined" and embrace people who do not belong to that form of Sunni Islam controlled and shaped in accordance with the needs of the regime. At the beginning of the 2000s, the Justice and Development Party (AKP) government claimed to embrace Alevi population through democratic openings, in the context of religious freedom governance of religious and ethnic minorities and supported the construction of cemevis although it seems to still disregard giving them legal status. This paper examines spatial interventions of the AKP government in order to reconfigure Alevism. In this context it firstly examines the "joint mosque-cemevi project" consisting of complexes attempted to be built in the Alevi-populated neighbourhoods. Secondly, it focuses on the case of Dersim and scrutinizes in detail the removal of open places of worship; nature cults -trees, stones, mountains, caves, some animals, and water -treated with great reverence and worshipped by Kurdish Alevi people who live in this city. In other words, this paper seeks to introduce how a Sunni-conservative government tended to regulate or reshape conflicts between Sunni and Alevi populations in spatial scale. It discusses through which mechanisms the AKP government approaches Alevi population in cities and analyses the dynamics of negotiations and resistance between Alevis and the Turkish state in spatial scale.
Nasıl ki bir koca, karısının soyadını almıyorsa, bir kadın da kocasının (soy)adını almamalıdır. (... more Nasıl ki bir koca, karısının soyadını almıyorsa, bir kadın da kocasının (soy)adını almamalıdır. (Soy)adım kimliğimdir ve kaybolmamalıdır. (Lucy Stone) 1 Giriş Bu çalışma, esasında yeni bir eşitsizliği konu etmemektedir. Tarihi çok daha eskiye dayanan, tarihsel süreç içerisinde form değiştiren, kendi içinde artarak devam eden eşitsizliklerden sadece biridir. Çalışma kapsamında kadının evlenmesiyle birlikte o güne dek sahip olduğu hüviyetin, kimliğin kaybı ve bunun "eşit yurttaşlık" ilkesi çerçevesinde nasıl ele alındığı incelenecektir. "Hüviyet" siyasi erk tarafından bireye atfedilen mutlak ve durağan bir tanımlamaya karşılık gelirken "kimlik," bilgi konusu ve söylem nesnesi olan bireyin toplumsal ve siyasal anlamdaki taşıyıcılığına dikkati çekmektedir. Söz konusu olan birey kadın olduğunda kimliğin devinimi ile hüviyetin değişmez karakteri arasındaki ilişki çok daha gerilimli bir hal almaktadır. Paul Connerton'un ifade ettiği gibi bedenin toplumsal olarak kurulması, belleğin aktarılıp sürdürülmesinden bağımsız değildir (Connerton, 1999). Dolayısıyla kadına yönelik politikalar yalnızca sıkça gündeme gelen nüfus planlaması, doğurganlık, kürtaj gibi beden üzerinden işleyen müdahalelerle sınırlı kalmaz, kadının belleğini, kişisel tarihini ve kimliğini de hedef alır. Bu anlamda kadının kendi belleğinden kopartılması ve tarihsizleştirilmesi yönünde işleyen en doğrudan ve yasal müdahale evlilik akdidir. Bu makale, evli kadının yalnızca önceki soyadını kullanmasını imkânsız hale getiren 21 Ekim 2011 tarihli Anayasa Mahkemesi kararından yola çıkarak evli kadının yurttaşlık statüsünü tarihselleştirmeyi ve sorunsallaştırmayı amaçlamaktadır. Hukuk metinlerinin normatif sınırları toplumsal, ulusal, siyasal ve dinsel argümanların görece oydaşımıyla çizilmektedir. Toplum sözleşmesinde kadın yurttaşın kimliğine yönelik yadsıyıcı işlerlik ve söylem yorumlanmayı beklemektedir. Dolayısıyla yukarıda sözü edilen kararın mahkemece gerekçelendirilmesi söylem analizine tabi tutularak "eşit yurttaşlık," "kişilik hakları" gibi hak ve ilkelerin, cinsiyete dayalı eşitsizliği gizlemede nasıl işlev gördüğü tartışılacaktır. Kadınların soyadı kullanım şartlarının hukuki çerçevede belirlenmesi, kadının eşit yurttaşlığına yönelik bir tartışmayı gerektirmektedir. Dolayısıyla çalışma bir yanıyla kadının 1 1855'de evlendiğinde, evlenmeden önceki soyadını kullanmakta ısrar ederek, bunu ABD'de kabul ettiren ilk kadın (1818-1893).
Course Description: This course aims to provide a background to Istanbul's history and its topogr... more Course Description: This course aims to provide a background to Istanbul's history and its topography as a city, to describe the salient characteristics of the city, and to evaluate Istanbul's social, cultural and economic transformation in years.
Kelimelerin Kıyısında: Türkiye'de Kadın Çevirmenler on altı önemli kadın çevirmenin hayat hikâyel... more Kelimelerin Kıyısında: Türkiye'de Kadın Çevirmenler on altı önemli kadın çevirmenin hayat hikâyelerindeki bilinmeyenleri gün ışığına çıkartıyor ve yayıncılık dünyasında çeviri yaparak kendilerine yer açan bu kadınların entelektüel dünyaya katkılarını gözler önüne seriyor. 2019 yazında ilk baskısını yapan eser, daha önce Türkiye'de Çevirinin Politikası ve Poetikası 1923-1960 ile çeviribilim alanında adından sıkça söz ettiren Şehnaz Tahir Gürçağlar tarafından derlenmiş. Kadın çevirmenler üzerine bir kitap yayımlama fikrinin temelleri, Gürçağlar'ın bir doktora dersine uzanıyor. İlk etapta beş kadın çevirmenin yaşam öyküsü etrafında planlanan seçki, yeni isimlerin eklenmesi ve kapsamın genişletilmesiyle derinleşiyor. Kitabın giriş yazısında Gürçağlar, odaklanılan Osmanlı son dönemi ve erken Cumhuriyet döneminin bütünü düşünüldüğünde dışarıda bırakılan pek çok kadın çevirmen olabileceğini ifade ediyor; ancak başka yeni araştırmalara ilham verecek bir ilk çalışma olarak Kelimelerin Kıyısında'nın eşsiz bir kaynak olduğu şüphesiz. Gürçağlar ilk olarak, çeviribilime öznenin girişi bağlamında kadın çevirmenleri ele almanın önemi ve imkânları üzerinde duruyor. Ona göre çeviriye değil çeviriyi yapana odaklanmak, çeviribilimdeki ikili zıtlıklara bir alternatif oluşturabilmektedir. Öyle ki böyle bir bakış açısı çeviriyi telif karşısında, ereği kaynak karşısında, yerli olanı yabancı olan karşısında, çevreyi merkez karşısında konumlandırma eğilimini aşındırabilir, insan unsurunu denkleme katarak canlı, dinamik bir açılım sağlayabilir ve çeviri sürecinin değişip dönüşebilirliğine vurgu yapabilir. Diğer bir deyişle eser yalnızca biyografik aktarımlara başvurarak kadın çevirmenlerin emeklerini, toplumsal ve kültürel yaşamı zenginleştirmekte üstlendikleri rolü görünür kılmayı hedeflemez; aynı zamanda çeviribilimde bir yöntem olarak özneye dönüşü ve metnin özneyle ilişkisini yeniden, farklı bir perspektiften düşünmeyi önerir. Çevirmenin bir özne olarak yeniden tanımlanması, kadın çevirmenin toplumsal cinsiyet kimliğini gözetmeyi ve anlamayı, onun çeviri ile kadın kimliği arasında kurduğu bağları çözümlemeyi, metni de bu çerçeveden ele almayı gerektirir. Eserde sırasıyla Halide Edib, Sabiha Sertel, Seniha Bedri Göknil, Azra Erhat, Melahat Togar, Adalet Cimcoz, Mina Urgan, Güzin Dino, Nihal Yeğinobalı, Gönül ve Gülten Suveren kardeşler, Tomris Uyar, Pınar Kür ve sözlü çevirinin öncüsü Belgin Dölay, Fatma Artunkal ve Zeynep Bekdik'e yer verilmiş. Bu isimlerin belki de en önemli ortak noktası, yaşadıkları dönemde sosyokültürel düzeyi toplumun geri kalanından belirgin şekilde farklılaşmış ailelere mensup, iyi eğitim alma olanağına erişebilmiş az sayıda kadın arasında olmalarıdır. Halide Edib Osmanlı toplumunda seçkin zümreden bir ailenin kızıdır ve içinde yaşadığı kültürel habitat
Uploads
Books by Gözde Orhan
Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim
Cem Özatalay (Derleyen)
Yirmi beş bilim insanının katkılarıyla kapsamlı bir temel referans kitabı olarak hazırlanan Toplumsal Yapı - Türkiye’de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim, sermaye birikimi, nüfus değişimleri, ailenin dönüşümü, tarımda dönüşüm, üretimin yapısı, devlet-sermaye ilişkilerini güncel veriler ışığında ele alıyor. Kent ve çevre sorunları, kadın işgücünün durumu, toplumsal cinsiyet rejimi, eşitlik sorunları, ırkçılık, sendikal ve mesleki örgütlenmeler, orta sınıfların ve esnafın konumunda değişimler, toplumsal mücadele alanları gibi konulara eğiliyor. Bu değişim ve mücadelelerin kültürel alana yansımasına ve aile içinde, çalışma hayatında ve dinsel alanda hüküm süren tahakküm ilişkilerine ışık tutuyor.
EMEK, TOPLUM VE SİYASET: 1980 – 2002
edited by Erol Ülker and Tayfun Mertan
ISBN: 978-605-4513-65-9
Papers by Gözde Orhan
Tunceli by a 1935 law and whose borders were redefined for spatial
control in the early Republican period, witnessed a bloody massacre
executed by the Turkish army in 1937–1938. The massacre has become
a “secret” over the course of time, and even critical Turkish literature
has refrained from discussing the role of the Turkish state in it until
recently. This paper aims to scrutinize the rise of oral history as
a methodology used to study the Dersim massacre. Turkish nationalist
literature comprised of reports that gave the government information
about the city and sought to make an official explanation of the
1937–1938 events dominated the field until the reinvention of Dersim
by social scientists and artists. Nevertheless, critical literature has also
developed in tandem with the rise of the Kurdish movement and the
Dersim diaspora. In this paper, based on a review of the literature,
author argues that starting in the 1990s a new current using primarily
oral sources has appeared. Author scrutinizes this trend with the
transformation of the political climate of Turkey, and seeks to reveal
the power of politics as well as its influence on historiography regarding
the case of Dersim.
Türkiye'de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim
Cem Özatalay (Derleyen)
Yirmi beş bilim insanının katkılarıyla kapsamlı bir temel referans kitabı olarak hazırlanan Toplumsal Yapı - Türkiye’de Eşitsizlik, Tahakküm, Değişim, sermaye birikimi, nüfus değişimleri, ailenin dönüşümü, tarımda dönüşüm, üretimin yapısı, devlet-sermaye ilişkilerini güncel veriler ışığında ele alıyor. Kent ve çevre sorunları, kadın işgücünün durumu, toplumsal cinsiyet rejimi, eşitlik sorunları, ırkçılık, sendikal ve mesleki örgütlenmeler, orta sınıfların ve esnafın konumunda değişimler, toplumsal mücadele alanları gibi konulara eğiliyor. Bu değişim ve mücadelelerin kültürel alana yansımasına ve aile içinde, çalışma hayatında ve dinsel alanda hüküm süren tahakküm ilişkilerine ışık tutuyor.
EMEK, TOPLUM VE SİYASET: 1980 – 2002
edited by Erol Ülker and Tayfun Mertan
ISBN: 978-605-4513-65-9
Tunceli by a 1935 law and whose borders were redefined for spatial
control in the early Republican period, witnessed a bloody massacre
executed by the Turkish army in 1937–1938. The massacre has become
a “secret” over the course of time, and even critical Turkish literature
has refrained from discussing the role of the Turkish state in it until
recently. This paper aims to scrutinize the rise of oral history as
a methodology used to study the Dersim massacre. Turkish nationalist
literature comprised of reports that gave the government information
about the city and sought to make an official explanation of the
1937–1938 events dominated the field until the reinvention of Dersim
by social scientists and artists. Nevertheless, critical literature has also
developed in tandem with the rise of the Kurdish movement and the
Dersim diaspora. In this paper, based on a review of the literature,
author argues that starting in the 1990s a new current using primarily
oral sources has appeared. Author scrutinizes this trend with the
transformation of the political climate of Turkey, and seeks to reveal
the power of politics as well as its influence on historiography regarding
the case of Dersim.